گهڻو پسند ڪيل شعر
کنڀڙاٽيون نہ کوھہ، پڄندين ڪونہ پکيئڙا،
من کي ٻئي ھنڌ موھہ، چانڊوڪي چت مان ڪڍي.
وھي توريءَ وھہ لڳي، سائين آءُ ستت،
اکڙين مان امرت، پيئان تنھنجي اي پرين.
ساريم تنھنجي سڪ، سک وساريم ساھہ جا،
تن من جا مالڪ، واريم توتان جندڙي.
نھارن پيا نيڻ، سڄڻ جا سنسار مان،
ڀلندس ڪيئن مان ڀيڻ، گھاو انھن جي گهور جا!
تنھا راتيون تو بنا، سياري جون سرد،
مٺڙو مٺڙو درد، دکندو رھيو دل ۾.
دکندو رھيو درد، وري رک ۾ روح جي،
سالن کان ھو سرد، مچ اسان جي من جو.
اصل يار اکين جي، ٻي آھي ٻولي،
سڄڻ ليءِ سولي، ڏکي ساري ڏيھہ لاءِ.
الا، چوڏھينءَ چنڊ جيئن، محبوبن جا ميل،
وھامي وئي ويل، رسي ويڙيم راتڙيون.
الا ڏس تہ الا، جا ٻاريا عشق اندر ۾،
برھہ ھيئين ڀلا، جلايو ڇو جيءَ کي!
مان بڙڇي مان گھاءُ، مان ئي وار وجود تي،
مان ئي ھان پڇتاءُ، مان ئي پيار پرينءَ جو.
اکڙين منجهہ اجاڙ، نگريون تنھنجي نينھن جون،
پل پل آھہ پھاڙ، ڄڻ واريءَ ۾ وقت جي.
پيئڻ ۽ جيئڻ، متو متوالن جو،
ڀيري ساڻ ڀرڻ، سُرڪيون تنھنجي سونھن جون.
سر پيارو آ ساھہ کان، تن کي مٺڙي تان،
آھي پنھنجي آن، راڳيندڙ جي روح کي.
جهوري پيئي جھانجھہ، جيڏيون منھنجي جيءَ کي،
سھڙي آھي سانجھہ، جھڄندي جنھن جي جھانءِ ۾.