گهڻو پسند ڪيل شعر
ناھي ڪوئي ڳائڻا، ڳائڻ جھڙو ڳڻ،
سائين، مون کي سڻ، ڌمندو رھہ تون ڌن ۾.
اڄ تہ ازل جي اڃ، مٽجي ويئي من مان،
سامهون ساري سڃ، وسي وئي وڻڪار سان.
ڄڻ ازل جي آڳ، جلي پيئي جيءَ ۾،
مرڪي پيو ماڳ، شعلن جي شعاع ۾.
پرھہ جو پرواز، ڪيو ساھہ سڄڻ ڏي،
ڪل رمزون ۽ راز، کلي پيا کن ۾.
اچي ٿو آواز، پرينءَ جي پيرن جو،
ڪو روحاني راز، سري پيو سانت ۾.
پرينءَ سندي پيچري، پيو آھيان پنڌ،
ھيئون، انھيءَ ھنڌ، پھتو پيرن کان اڳي.
چمڪي وڄ وجود ۾، ڏٺم پرينءَ جا پير،
اوندھ ۽ اوير، منجھايو ھو ماڳ کي.
کلي ڪير کنوڻ، چمڪائي ويو چِت ۾،
صدين لاءِ سڄڻ، ٿيو سيني ۾ سوجهرو.
سدائين سوداءُ، سانڍيم تنھنجو سمجھہ ۾،
او اڻ ڄاتل آءُ، ڄاڻو منھنجي ڄاڻ جا.
آھيان راڳيندڙ، ڪنھن روحاني راز جو،
ڪيو سر سگهڙ، روح رچي ويو رمز ۾.
ستارن سان رات، چوريم ڳالهيون چنڊ جون،
ملندي ڪئين نجات، سونھون ناھيان سونھن جو.
موڙي ڪيو ميڻ مون، پھڻن جھڙو پاڻ،
سڄڻ اڄ تو ساڻ، اوڙھي آيس عاجزي.
پڃري تي پاڇا پيا، چمڪي ٿي چوڏس،
پکيئڙا پر وس، ڦٿڪڻ لڳا قيد ۾.
پڃري ۾ پيھي، آئي بوءِ بسنت جي،
پکي پرڏيھي، پرڙا پتوڙڻ لڳا.