گهڻو پسند ڪيل شعر
چئي سگهندين چنڊ، توڏي مان ڇو تڪيان!
ڏيئي سگهندين چنڊ، مون کي پار پرين جا!
چئو، مان ڪنهنجي ڪاڻ، رُلان پيو راتڙيون،
چئو، ڪنھن جي چانڊاڻ هِرکايو منهنجو هيئون!
جيئنَ شال جڏيءَ کي جوڙيندا ٻيھار!
جوڙي پنھنجي جان سان ٽوڙيندا ٻيھار!
پھر جو ٻُڪ آھيان مان،
زھر جو ڍُڪ آھيان مان.
گنگھار آھيان گنگھار آھيان،
مگر پوءِ بہ معصوم ڪو ٻار آھيان.
خواب کي کوٽي ڪرڻ جي ڪم جي تعبير ٿي،
سوچ رنگن سان ملي ھئي سمنڊ جي تصوير ٿي.
مقروض ٿي مري ويو آ ڪنھن جو نہ ٿي سگھيو،
ھڪڙي حقير زندگي، جيئري نہ جي سگھيو!
رات جون ڌاڳن جيان لڙڪن ڳليون،
ڀت تي اوندھ جون چڙھندڙ وليون!
محبت ۾ محنتون ۽ ماڻهو ڪري مزوري،
ھي پيار آھي پورھيو، پورھيو ڪرڻ ضروري.
ساز ۾ سنيھو آ، سار ياد جي دُنيا،
ڪوڪ ۾ ڪلا آھي، ڦوڪ تار جي دُنيا.
اسان آسمانن ۾ ڌوڪيو گهڻو آ،
چئون ٿا ايڏانھن بہ ڪا دري ٿي سگھي.
مجازي محبت ۾ مون جو ڏٺو آ،
حقيقت تصور ۾ تبديل ٿي وئي.
اڌ اُگھاڙي عورت جي ڌيمي روشني،
رات پڇاڙي عورت جي ڌيمي روشني.
ڏک مليس ٿي ڏاج اديون،
سور ٿيا سامان سسئيءَ جو!