شعر
”شعر“ عربي ٻوليءَ جو لفظ آھي، جنھن جي لغوي معنيٰ آھي ”ڄاڻ سمجهہ، پروڙ“. اصطلاحي معنيٰ موجب شعر ان کي چئجي، جنھن جو مصرعون موزون ۽ قافيي واريون ھجن ۽ اھي ترنم سان پڙهيون وڃن، جيئن ٻڌندڙ جي طبيعت تي ڪافي اثر ڪن.
موضوع
سڀ موضوع ڏِسوگهڻو پسند ڪيل شعر
موسمون سُرن جون اُٿي بيٺيون،
گل ھُٻڪار ٿي ھليا ھُن سان.
ڪنھن جي لاءِ ڪُماچ، صديون رھيو سانت ۾،؟
سارو ڏيھ ڏياچ ، مڱڻو ڳوليو ماڻھوءَ.!
آڌيءَ رات اُداس، اُن تي آرتيون آڱريون،
ماڻھوءَ ماڻھوءَ ماس، ڪوري آيو ڪينرو.
ساڳي ساڃھ آڱريون ، ساڳي ساڃھہ ساز،
مان، منھنجو آواز، ڪنھن جون ٿو ڪارون ڪري.!
تو ۾ ڇا تہ ھو آخر، جو ماءُ ٿي وئين.
مِينهنَ جيان آئين ۽ واءُ ٿي وئين.
مونکي چُنيءَ مان ڏي رنگ ٿورڙا امان!
ڪجهہ تہ جيوَن ڀريان، ڪا تہ ھولي ڪيان
غلامي جا ڳولهي سَوين تون بهانا
اسان جي ٻَچن کي ڪُهي ڇڏ زمانا
وطن لئہ تَتي ۾ ٿَڌڙي واءُ جيان ھو،
اسان لئہ اسان جو رھبر ماءُ جيان ھو.