گهڻو پسند ڪيل شعر
ڪڏھن آءُ قريب، ڪريانءِ ڳالهيون ڳجهہ جون،
اندر جا عجيب، اوريانءِ امنگ سپرين.
کڻي نماڻا نيڻ، مٺڙي ڏٺو ڏک مان،
واسينگن جئن ويڻ، ڏنگيون منھنجي ڏاھہ کي.
دلين جا درياھہ، اٿلي پيا اوچتو،
سالن کان پوءِ ساھہ، ساعت ۾ سرچي ويا.
آئي رُت رابيل جي، دل ۾ دود دُکيو،
ناھي ساھہ سکيو، تو بن پل ليءِ اي پرين!
آئي رُت رابيل جي، پيا پرينءَ جا پُور،
نينھن سَندا ناسور، اندر ۾ اُکلي پيا.
اکڙيون اُڃايل، سڄڻ تُنھنجيِ سونھن جون،
سدا سِڪايل، پرين پنھنجي پيار جون.
ورھين کان پوءِ ٿو وسين، برھہ جا بادل!
ترس تہ ٻہ ٽي پل، پياسو آھيان پيار جو.
اڄ اکڙن جي اُڃ، پوري ٿي پرينءَ مان،
روح اندر ھئي رڃ، وسي بوند برھہ جي.
سدائين ساوڻ، سڄڻ لاتو ساھہ ۾،
گھٽائن ۾ ڄڻ، گذريون گھڙيون عمر جون.
گهڙي جا گهاري، تنھن لاٿي سڪ صدين جي،
وڃان مان واري، سھڻا تنھنجي سونھن تان.
سڄڻ، منھنجو ساھہ، پھتو تو وٽ پَل ۾.
گهڙي جا گهاري، تنھن لاٿي سڪ صدين جي،
رھي منھنجو روح ۾، سدا تنھنجي سونھن،
ورھين لاءِ ورونھن، پلڪ تنھنجي پيار جي.
ورھين کان واسو، سڄڻ تنھنجو ساھہ ۾،
پنھنجن کان پاسو، مناسب ناھي مٺا.
وينديسانءِ مري، ڳائي تنھنجون ڳالھڙيون،
چوندين ’ھاءِ چري، سچي ھئي سڪ جي.‘