گهڻو پسند ڪيل شعر
مرنداسي تہ مٽيءَ مان پنھنجي، ڦٽندا سرخ گلاب،
کڙندا ٽڙندا جن ۾ پنھنجا، بسنت رت جا خواب.
مرنداسي تہ مٽيءَ مان پنھنجي جڙندا ڪيئي جام،
نوان نوان متوارا ايندا، ھڻندا تن جي ھام.
آيو موت تہ روح مري ويو، جسم ٿيو آزاد،
مٽي اول، مٽي آخر، مٽي زندہ باد!
ڪوئي ڪارونڀار، نہ آھي، جنھن جو ڪوئي ڪپر،
جنھن جون ڇوليون ڪونہ ڇڏينديون، ڪائي چيز امر.
پل ليءِ آھي ھيءَ چانڊوڪي، پل ليءِ آھي پيار،
ھن کان اڳتي ڇوليون ماري، ڪوئي ڪارونڀار.
ڪجھ بہ نہ ھوندي سڀ ڪجھ آھي، سرتيون ھي سنسار،
ساري جڳ مڳ جيون سان آ، اڳتي آ انڌڪار.
ھن جي آلين اکڙين تي ڏس، منھنجا ٻرندڙ چپ،
وسري ويا سڀ ويڻ اسان کان، ڏوھ نہ ڏي ڏاھپ.
مان ڪويل جي ڪوڪ، ڪڏھن مان ڪاري ڪاري رات،
مان سا اوندھہ، جنھن ۾ ڪيئي ڏيئا ٻاري ڏات.
وڻ وڻ ۾ آ منھنجو واسو، پن پن ۾ پڙلاءُ،
واءُ چوي ٿي، جهوٽو آھين، آءُ اڏامي آءُ.
مان ئي بن ھان، مان ئي بنسي، مان راڌا، مان شيام،
مان جمنا جون لھريون، جن تي چنڊ ڪري آرام.
مان ئي پيئان، جلندي جيئان، مان ئي آھيان منڌ،
مان ئي لوري، مان ئي جهوري، مان ئي پنھنجو پنڌ.
فتوى نہ ڏيو، ڪافر نہ چئو، مومن کي ميان منڪر نہ چئو،
سچ پچ تہ اسان جو سونھن مٿي، ايمان سلامت آھي اڃان
جھڙو نقشو سنڌ جو، تهڙي تنهنجي سونھن،
منهنجي روح ورونھن، ڏسڻ پسڻ ٻنهي کي.
مُنهنجي خوابن جا شهزادا!
دِل جو شھر گهمايان توکي.