گهڻو پسند ڪيل شعر
عشق جو يارو درازن ۾ عجب اسرار ھو،
مست مالڪ سو سَچُو، عارف اُني اظھار ھو.
جوڳي جاڳايوس، ستو ھوس ننڍ ۾،
تهان پوء ٿيوس، سندي پريان پيچري.
سيئي سيل ٿيام، پڙهيام جي پاڻ لئھ،
اکر اڳيان اڀري، واڳون ٿي وريام.
ڪنز قدوري قافيہ، ڪو ڪو نہ پڙهيوم،
سو پار ئي ٻيو، جئان پرين لڌوم.
اسين ٻانهان تون ڌڻي، پاڻو پاڻ هِي ڄاڻُ
مَنڊي تُر مِيزاڻ، ليکو ڪندين ڪَنِ سين.
اَنان ئِي ٻَنا ڪَرِين، ٻَنا اَن منجهاوَ
راڄُ تُنهنجو راڄِيا، ٻيا راوَ ئِي راوَ.
جي گهُر گهَڙِي نہ ڪِينِ، سائين تو ديدار کي
ڪيهِي حُجَ ڪَرينِ، سيئِي پنھنجي رَب ڏانہ.
ڏِنَئِين پاڻَ واکاڻَ کي، ڄِڀِ تُنهنجي واتِ
بندا خالق نہ گهُرين، ڪَريَن پرائي تاتِ
آھر اَلاھان، ڪو مَ لاھيو ڪَڏِھين،
ويا ڪاڄَ هَٿان، وَڌَ آڻيندو وڏو ڌڻي.
تون چَئُہ اللهُ هيڪَڙو، وائي ٻِي مَ وارِ،
سوئِي ڏِيو ٻارِ، جو نہ اُجهامي ڪَڏِهين.
تون چَئُہ الله هيڪَڙو، وائي ٻِي مَ سِکُ
سَچو اکرُ مَنَ ۾، سوئي لِکيو لِکُ.
وائي ٻي مَ ڀُلُ، مِرُوئان مُووران پَکَڻان
بِاللهِ سَندو سَڄَڻين، هُو هُلاچو هُلُ.
تون چوءَ الله ھيڪڙو، وائي ٻي مَ سک،
سچو اکر من ۾، سوئي لکئو لک.
ڌڪين ڌات پئو، ھيئنڙو لوہ سنداڻ جيئن،
سنڀاري کي سڄڻين، وِرڄي تان نہ وئو.