گهڻو پسند ڪيل شعر
سھسين سورج چمڪيا، ڪيا چنڊ چٽاءَ،
ماڻھوئڙن مٿاءَ، اڃا اوندھہ نہ لٿي.
سيبايم نہ ساھہ کي، کھنبو کٿوري،
ڏولاوا، ڏوري، چونڊي وتم چاھہ مان.
سانڍيا منھنجي ساھہ، ڏکڙا ساري ڏيھہ جا،
عالم، تنھنجي آھہ، لُڇندي منھنجي لات ۾.
جي ماريءَ جي مام تي، ويا سي نہ وريا:
چوڳي لاءِ چريا، قبولين ٿو قيد کي!
پني پئي واٽ تي، ڪالھہ ڇِني ڇوري،
لڳل ھئي لوري، پل پل تنھن کي پيٽ جي.
نڙي نياڻيءَ کي پئي، روٽيءَ لاءِ رڙي،
تڙيءَ تي تڙي، ھوند ڏني اڻ ھوند کي.
لڳي سڄڻ سنگ، ڇڏي ساري ساٿ کي،
پرينءَ جا پتنگ، سڙندا رھيا سانت ۾.
پيئان سا پرڀات، جنھن ۾ آس اساٽ جي،
لوچي ڪائي لات، ڏيان ساري ڏيھہ کي.
اٿي اوت سڃاڻ، پيئان جيئن پرڀات جو،
آءُ، انھيءَ کي آڻ، جنھن ۾ آس اساٽ جي.
پياليءَ پياليءَ پيٽِ، جنھن ۾ آس اساٽ جي،
آءُ، مدايون ميٽِ، ڳائي منھنجون ڳائڻا.
آءٌ اھو انسان، جنھن لڌي سان لائون لڌيون،
ڌرتي، تنھنجو ڌيان، رھيم پوءِ ڀي روح ۾.
تاڻيان ٿو مان تند، ماڻيان ٿو سک ساز جا،
آڻيان ٿو آنند، ڏکڙن ڏڌي ڏيھہ ۾.
آھيان تنھنجي امن جو، راڳي ويراڳي،
جاڳائي جاڳي، جڳ ۾ تنھنجي جوت مون.
درشن دروني ڌرجي، دل ڏانھن ڌيان ڌرجي
سڀ ڪجهہ دلال ٿو سرجي، جهاتي اھا سجائي