ڏھَن شعرن جو مجموعو
شاعرن جي فھرست
مانجهي فقير
جھانگير ڏاهري
جمن دربدر
شيخ اياز
سلمان جاکرو
انور سائين
اياز گُل
روحل فقير
داتا ولايت شاھ
آڪاش انصاري
اڄ جو غزل
حسن درس
ڪڪري ھئي جا بيٺي خالي ڪڻ ڪڻ ٿي نہ سگھي
ڪڪري ھئي جا بيٺي خالي ڪڻ ڪڻ ٿي نہ سگھي،
ويچاري وئي واپس آخر، سانوڻ ٿي نہ سگھي.
ڪاٺ تہ آھي ڪاٺ، انھيءَ جي ماٺ بہ ٽوڙين تون،
ٽيبل آخر ٽيبل ٿي، ڏاڪڻ ٿي نہ سگھي.
دنيا ساري، درد ھزارين، ملندي کڻي مرڪي،
پياري آھي پياري رھندي پاپڻ ٿي نہ سگھي.
تو تہ پٽيو ھو پاڙن کان جو ٻالڪپڻ ٻوٽو،
جا نم ننڍي ھوندي ماريئي سا وڻ نہ ٿي سگھي.
دعوى ڪوڙي، ڪمتر ماڻهو، سنگتي ڪوھ ڪجن،
ھلي ڪانہ ”حسن“ سان گڏجي، سا ڄڻ ٿي نہ سگھي.
شاعريءَ جِي ڳُوڻ
سپنا سپنا تنهنجا سپنا
حسن درس جا شعر
ڪجھ پيار ڪرڻ گهرجي
رات، کُٽايون، باک ڦٽايون
شاعرِيءَ جِي ڳَنڍ
ھيٺين مان صحيح جواب جي چونڊ ڪريو
ھي شعر ڪنھن جو آھي؟
علي عہ اولاد تنھنجي تي، ڪريان مان ساھ سر صدقي،
فقيرن ۽ فراقن جي، مٿي جا مان ڦڻي آھيان.
حسن درس
امداد حسيني
