نہ ڪو انت آھي، نہ آھي ازل ڪو،
نہ ئي ڪا حياتي، نہ اھي اجل ڪو،

خدا پاڻ فطرت ۾ تحليل آھي،
نہ ئي ڪهڪشائن ستارن سڦل ڪو،

خيالن وڏو ڪو خدا ڪير ھوندو،
خيالن وڏو ڪو خدا ڪير ھوندو،

خيالن سندو ئي خيالن بدل ڪو،
اسان يار پنھنجا خدا پاڻ آهيون،

مَلي ماڻهپي ۾ وڌو آ خلل ڪو،
نہ پھريون نہ پويون، رڳو انگ مان ئي،

نہ ظاھر نہ باطن، نہ آخر اول ڪو،
ڊهن ٿيون ٺھن ٿيون شيون سڀ جھان ۾،

نہ آھي جُفر ڪو، نہ آھي رمل ڪو،
وجودن جو واڪو، ڊُڪي ٿو ڊسڙ ۾،

نہ گدلو ئي سَرُ ڪو، نہ آھي ڪنوَل ڪو،
ڦٽي ٿو سگھان مان، ڪڏھن ڀي ڪٿي ڀي،

حياتي تہ ڏيتي ۽ ليتي عمل ڪو،
تسلسل سان جنمن ۾ جهاڳي پيو جو،

وجودن جي جوھر جو آھي عمل ڪو،
نہ ڌرمن جي ھاڻي ضرورت رھي ڪا،

صدين جي سفر مان سکيو آ عقل ڪو،
نہ ساجد نہ مسجود، باقي رھي ٿو،

ڏسون ارتقا جو ارادو اٽل ڪو.