اسان کي سوڀ جو يا ھار جو ڪو ڀروسو ناھي،
سدائين سوڀ لاءِ سوچي سو ماڻهو ڇا ڇسو ناھي.

اڙي زندان ۾ واڙيل سرنھن ڦولارجي وئي آ،
۽ تنھنجي ڪنٺ ۾ ڦاٿل ڪو نغمو ئي ڦٽو ناھي.

ڪسر نسرن کنڀل وکرن جي رت نرالي آ،
گهڙي ڪا بي وڙي ناهي ۽ ڪوئي ڏينھن ڪسو ناهي.

الا! مالهڻ جي مالها جئين ويون ھن پوئجي لامون،
تو کي واهوندي جي رت جو ڇا سچ پچ تو کي ڪو پتو ناھي.

ملي جو مھل موچاري تہ پوءِ تو کي ڏسينداسين،
اسان جي دل بہ گهر ڪنھن جل پريءَ جو آدڙو ناھي.

ڪنهين تنهنجي ڪٿا چوري ڀليل ساروڻيون اٿليون،
ڪڏھن ڪي پور پلٽيا تنھنجو ڇڙيو ڪٿ قصو ناهي.

روٽي جي رنجائي ۾ جلايو سين سڄو جوڀن،
غم جانان برابر پاڻ ۾ سو ولولو ناهي.

وري ٿا ڪشٽ ڪنھن کان ڪاٽجن ۽ راتيون نبرن،
سڌن جي رڃ ۾ ڀوريءَ دل ڀلا ڇا ڇا سٺو ناهي.

اھي ڪورا پنا آخر ٻڌائي ڇا ٻڌائيندا،
جو ڪاري رات ۾ جن ڪجھ سٺو ناھي ڏٺو ناھي.

سنگينن کان پڇو جن تي اسان جو خون لٿيل آ،
۽ تيرن کان پڇو جن مان ڪوئي دل کان گٿو ناهي.

چري دل! تنهنجي تارن تي، ڀلا ھي ڪھڙي ٿر ٿر آ،
نئين ڪنھن سور سانڍڻ جو، اسان ۾ حوصلو ناهي.