شعر ھي شعلا شبنم ڪھاڻيون،
اسان جون تہ سوچون سستيون وڪاڻيون.

ڪينجهر تي ڪونجون آيون اتر کان،
الائي ڇو ڇرڪي واپس اُڏاڻيون.

ڪري عشق توسان اماوس اڙيس مان،
ڏياٽيون بہ ڏمريون آڳون اُجھاڻيون.

چاندي مٿي ۾ چمڪي پئي چوٽي،
رحل، ڪوٽ، قرآن، عمريون سياڻيون.

ڀورين ۽ معصوم اياڻين جا اُڌما،
سمجهي نہ سگھنديون ڏاھيون سياڻيون.

مڙي ڪين موٽي ڏٺو تو ”حسن“ کي،
سوا تنھنجي راتيون ويٺي وھاڻيون.