پاڻ تہ آهيون ڀورا ماڻهو،
من جا ماڳھين مورا ماڻهو.

پنھنجي ليکي رات پوي ٿي،
پنھنجي ليکي سج گهمي ٿو.
پنھنجي ليکي چنڊ اُڳي ٿو،
پنھنجي ليکي اڀ نمي ٿو.
پاڻ ڪنٺي ۾ ڪئي صدين کان،
راڄن ڀاڳن وار آهيون.
پاڻ نہ ڪنهنجي اچر پچر ۾،
پاڻ نہ ڪنھن کان آڻيون چاڙھيون.
پاڻ تہ پنھنجي ليکي آهيون،
اڀرا سڀرا جيڪي آهيون.
پنھنجا روح پراڻا آھن،
پنھنجا کوھہ پراڻا آھن.
ھاڻ نہ ان تي وارا وربا،
ڏينھن ڏٺي جو ڏوٿي ڦربا.
ھي جهوپا جهڳيون جوءَ نہ رهندي،
ھن بر ۾ پنھنجي بوءَ نہ رهندي.
ھي سيمون سيڙها سَنڌا بہ ويندا،
ھي ٻيلا ٻنيون ٻَنڌا بہ ويندا.
چوڙيلن جا چاڳ بہ ويندا،
رس رهاڻيون راڳ بہ ويندا.
سنڱر مريئڙو ساڳ بہ ويندا،
راڄ بہ ويندا، ڀاڳ بہ ويندا.
ماروئڙن جا ماڳ بہ ويندا،
ڏوٿين کي ڏئي ڏوھاڳ بہ ويندا.
چنگ بوڙئيندا، چڙا بہ ويندا،
دِڪ دُٻي جا دڙا بہ ويندا.
جهرڪليءَ وارا مڙها بہ ويندا،
قادر ڪنڀر جا گهڙا بہ ويندا.
سڏ پڙاڏا پڙها بہ ويندا،
مٺا بہ ويندا ڪڙا بہ ويندا.
اڱڻ خلاصا اجهور بہ ويندا،
دٻدٻا ۽ دُور بہ ويندا.
شينھن بہ ويندا، شهزور بہ ويندا،
ٿي ڀونگا ڀينڻيون ڀور بہ ويندا.
ڀاڳيا ويندا، چور بہ ويندا،
پنھنجا پوئيل پُور بہ ويندا.
ماڻهن سان گڏ مور بہ ويندا،
ھئين چڙھي ڪي ھور بہ ويندا.
سانگين سڳا سيڻ بہ ويندا،
تڙين تنوارون تيڻ بہ ويندا.
ماکي مصري ميڻ بہ ويندا،
نور نچوئي نيڻ بہ ويندا.
ٿي زھر کاڌا کيڻ بہ ويندا،
وسري ڪنھن جا ويڻ بہ ويندا.
چانڊوڪي ۽ چيٽ بہ ويندا،
کنهبا کٿوري کيٽ بہ ويندا.
سيرڻ ستا سيٽ بہ ويندا،
ريشم جهڙا رَيت بہ ويندا.
ھر پانڃاريون ھل بہ ويندا،
ساھو ٻيڙيا سل بہ ويندا.
مڪڙي ماچانڊي مل بہ ويندا،
لانپو جڙ ۽ ڍل بہ ويندا.
پيار پريتون پل بہ ويندا،
پائي ڳراٺيون ڳل بہ ويندا.
ٻانهن ڪرائي ٻنگ بہ ويندا،
جهڙا جهٽا دنگ بہ ويندا.
وروائي وارا ونگ بہ ويندا،
رتا روهيڙن رنگ بہ ويندا.
سامي ٻڪڙ سنگ بہ ويندا،
دِلو وارا چنگ بہ ويندا.
سيمن جا رنگ ساوا ويندا،
مکڻ ماٽيون ماوا ويندا.
پانڌي لنجو ۽ پاوا ويندا،
ڌرتي جا سڀ ڄاوا ويندا.
ھاڻ مندن کان ميلا ويندا،
وقت کان پوءِ ٿي ويلا ويندا.
ڏورا، راکيون جهيلا ويندا،
ڇانگون وينديون، ڇيلا ويندا.
روئي رت جا ريلا ويندا،
مارو ٿي منھن ڀيلا ويندا.
ناگن واري نوڻ بہ ويندي.
تن کان پنھنجي توڻ بہ ويندي.
ٽانپيءَ وارو ٽاٽ بہ ويندو،
موٽو وارو ڳاٽ بہ ويندو.
چونئري واري چاک بہ ويندي،
سوڍي ترائي ناک بہ ويندي.
ٻانھياري جي ٻٽ بہ ويندي،
ھاڻ منگهان جي ڀٽ بہ ويندي.
ھاڻ ڏنھي ۾ جن نہ ٿيندو،
محب ڏھر ڏي من ٿيندو.
ھاڻ وڏن جون قبرون وينديون،
پاڻ کان تن جون خبرون وينديون.
ھاڻي پنھنجي مسجد ڊهندي،
ھاڻي پنھنجو مندر ڊهندو.
پاڻ ٻنهي جو اندر ڊهندو،
پنھنجي ڳوٺ جي ٻاھران ھاڻي،
اجنبي ڪي ايندا ماڻهو،
پاڻ تنين کي ڪين ٿا ڄاڻون،
پاڻ کي تن تي حيرت ايندي،
پاڻ ٻنهي کي غيرت ايندي.
مان بہ روئندس تون بہ روئيندين.
ڪنھن جي ڪنھن جي پيرن پوندين.
پوءِ تون ساڳيون مون کي چوندين.
پنھنجو ماڳ مڪان ڪٿي آ.
پنھنجو ناءُ نشان ڪٿي آ.
پاڻ چٺيءَ کان ڇورا ماڻهو،
پاڻ تہ آهيون ڀورا ماڻهو.
پاڻ تہ آھيون ڀورا ماڻھون.