ڪيترا گهاوَ ھا ڪُهاڙيءَ تي،
ھئي وَھي بي گناھہ ڄاڙيءَ تي.

منهنجو ويڙهو تہ خاڪ ٿيو سارو،
مينھن برسيو تہ ڇا اماڙيءَ تي!

زندگي دير سان سڏيو ھن کي،
جئن پڳو موت لئہ پهاڙيءَ تي.

آ جواني مزا وٺان ماڻي،
آھي توبهہ ڇڏي پڇاڙيءَ تي.

اي پرين! مستقل اچي رھہ تون،
ٽهڪ ڪيڏا وٺان ڏھاڙيءَ تي.

جي نہ غفلت جي غار مان اٿبو،
وقت ڏيندو چماٽ ڪياڙيءَ تي.

ھو قلعو آ زبون اندر کان،
تو نظر بس وڌي مُهاڙيءَ تي.

خواب جو مُلھہّ توکي ڇا ڏيندو؟
تون چڙھيو ھٽّ آن ڪٻاڙيءَ تي.

ڪاڪ جا مينڌرا گهڻا ئي اٿي،
تون اڪيلو تہ نہ ناھين ماڙيءَ تي.

قوم جو درد آھي پنڊت کي!
ڀروسو تو بہ ڪيو لٻاڙيءَ تي؟