جي دل ۾ تنهنجي ڪلفت آ، تہ مونکي توکان نفرت آ،
جي دين اوهان جو دولت آ، مذھب منهنجو محبت آ،
تون انسانن جو ويري آن، ۽ منهنجي توتي لعنت آ،
مان باغي ھان، مان باغي ھان.

هيءَ ڳاڙي ماڙي رئيسن جي، ۽ سائي جيب وڏيرن جي،
مان باغي ھان سو باھہ ڏئي ٿو ڪريان سڄ لٽيرن جي،
ھت ٻن ڏينھن کان ٻار بکيا، هُت توکي تياري نيرن جي،
اڄ لوڪ ڏسي ڪيئن ٿيندي آ، جهڙپ بکايل شيرن جي،
مان باغي ھان، مان باغي ھان.

ھت ڀونڪ ڪتي جي ڪان ٻجهي، ھت وڏڙا واڪا ڪڪڙن جا،
ھي بنگلو آھي رئيسن جو، جت ڌوڙيا آھن ڌُڪڙن جا،
ھت گاھہ نہ آھي گابي کي، ھت چارا آھن ڪڪڙن جا،
ھي هاريءَ جو ھڪ ديرو آ، جتي مارا آھن مڪڙن جا،
مان باغي ھان مان باغي ھان.

ھي مفت جون مانيون ملان جون، جي اوڙو پاڙو آڻي ٿو،
سي کائي کائي خوش ٿئي، ۽ مفت ۾ موجون ماڻي ٿو،
۽ ٽڻ مڻ ٽڻ مڻ تسبيح تي، ٻي وائي ڪا بہ نہ ڄاڻي ٿو،
ھي ڪافر آ، ھو ڪافر آ، بس تند اھا ئي تاڻي ٿو،
مان باغي ھان مان باغي ھان.

تون ماڻهو ماري مرڪين ٿو، مان ڳاڙها ڳوڙها ڳاڙيان ٿو،
تون لاشن تي ٿو ڏند ڪڍين، مان لڙڪ انهن تي لاڙيان ٿو،
مان انسانيت جو درس ڏئي، ڏس قول اڳوڻو پاڙيان ٿو،
مان سوليءَ تي پڻ سچ چئي، اڄ تنھنجو اندر ساڙيان ٿو،
مان باغي ھان مان باغِي ھان.

او ڀڀ وڏا او ڄڀ وڏا، جي تنهنجي ھٿ ۾ گولي آ،
تہ باغي ھڪڙو مان ناهيان، مون سان باغِي ٽولي آ،
ھي سڀ اھي جن سان کيڏي خون جي ھر دم ھولي آ،
۽ مرسون مرسون سنڌ نہ ڏيسون، سڀني جي هيءَ ٻولي آ،
مان باغي ھان، مان باغي ھان.