مون ٻار پڙهايا پورھيت ٿي، دل رنجورن جا،
پر هارين جا پٽ ھاري ٿيا، مزدور ٿيا مزدورن جا،
۽ بک برابر بڇڙي آ، سڀ گهاڻل بک جي کورن جا،
مون ڪالهه ڏٺا ير ڪايل هئا سڀ ڌوڪي جي دستورن جا،
مان ڇا ڪريان مان ڇا ڪريان.

مون ڇا نہ سجاڳيءَ سڏ ڪيا، نئين رت کي ننڊن روڙيو آ،
سي جوان رھن ٿا جهوٽن ۾، مون جن سان ناتو جوڙيو آ،
جي مالي هئا رکوالا هئا، تن ڀاڳ جو ٻيڙو ٻوڙيو آ،
ھن نينھن جواني راس ڪئي، مون لوڙيو رت ولوڙيو آ،
مان ڇا ڪريان مان ڇا ڪريان.

مون وار سٺا، ھر وار نوان، مون ويرين سان ويڙهاند ڪئي،
۽ ويرين واري واري سان ٿي ويڙهہ وڏي ويڙهاند ڪئي،
ڪي سورهيہ ساٿي ڪالهه ڪٺا، جن ريٽي رت سان راند ڪئي،
ٿي پاڻ ڀٽائي جو ٻيلي مون سسي نيزي پاند ڪئي،
مان ڇا ڪريان مان ڇا ڪريان.

ھي قوم تي قابل رحم جي آ پر رحم بہ ڪنھن کي ڪون اچي،
ڪي ٿورا داڻا خوش آھن، نہ تہ ٻيو آ سارو ڏيھہ ڏچي،
ڪو اھڙو اوڀر اڀري جو ڪو ظالم آمر ڪونہ بچي،
ھن آس تي وقت گذاريان ٿو، من ڪو ھتڙي رنگ رچي،
مان ڇا ڪريان مان ڇا ڪريان.

آ سچ ننڍو، ويھہ ڳنڍو آ، ھو بربت جيڏو ڪوڙو آ،
ھو ٽٽندو ٿوڙي ٽوڪر سان، ڄڻ ڪانچ جو ڪئي چوڙو آ،
ھر واوَ اڳان بہ نمي پوندو ڄڻ ڪانھن جو ڪوئي ٻوڙو آ،
پر ٿوري همٿ ڪير ڪري، ھت ھر ڪو روح وسوڙو آ،
مان ڇا ڪريان مان ڇا ڪريان.

ڪو ملان آ، ڪو پنڊت آ، ڪو صوفي ۽ ڪو جوڳي آ،
ڪو لنگهو لالچ جو لوڀي، ڪو لوڀيءَ جو پيءُ ٺوڳي آ،
سي ڀنگون پي ٿا ڀڙ ٿين، جن لاءِ پيڙا ڀوڳي آ،
مان راشد ويٺو رت رئان جو راڄ ٿيو اڄ روڳي آ،
مان ڇا ڪريان مان ڇا ڪريان.