| ڄَم جو نالو |
محمد صديق |
| تخلص |
سرويچ |
| جنم |
آچر، 14 مارچ 1937 |
| ڄَم جو ھنڌ: |
سجاول |
| لاڏاڻو |
جمعو، 22 جون 2007 |
| لاڏاڻي جو ھنڌ |
سجاول |
سرويچ سجاولي (اصل نالو: محمد صديق ولد خميسو خان تارڙو) 14 مارچ 1937ع تي ڳوٺ ابراهيم تارڙي، ضلعي ٺٽي ۾ ڄائو. ننڍپڻ ۾ پڙهائي جو سلسلو رڪجي وڃڻ بعد پيءُ سان گڏ هارپو ۽ مال چارڻ لڳو، پر پاڻ کي تعليم سان وابسته رکيو. شاعريءَ جي شروعات 1957ع ۾ ڪيائين، جنهن ۾ مولوي احمد ملاح کان متاثر ٿيو.
سرويچ 1958ع ۾ پهريون ڀيرو عوامي جلسي ۾ پنهنجو شعر پڙهيو، جنهن تي ڪليڪٽر محمد يوسف جوڻيجو کيس ٽائون ڪاميٽي سجاول ۾ منشي مقرر ڪيو. 1960ع کان 1962ع تائين الهاشميه مدرسي ۾ استاد رهيو ۽ 1973ع کان 1977ع تائين ٽائون ڪاميٽي سجاول ۽ دڙي جو ايڊمنسٽريٽر مقرر ٿيو.
سرويچ جي شاعري سنڌ جي ٻهراڙيءَ جي ماحول، قومي جذبي، ۽ پورهيتن جي دردن جي عڪاسي ڪري ٿي. سندس شعري مجموعو "آليون اکيون، اڻڀا وار" 1972ع ۾ شايع ٿيو، جنهن تي کيس رائٽرز گلڊ پاران انعام مليو. سندس ٻيو ڪتاب "ٻئي ڪنڌيون مهراڻ جون" 2008ع ۾ ڇپيو.
سرويچ سياسي ۽ سماجي سرگرمين ۾ به متحرڪ رهيو. ون يونٽ خلاف تحريڪ ۽ ايم.آر.ڊي دوران سندس شاعري اهم ڪردار ادا ڪيو. سنڌ جي هن انقلابي شاعر 22 آڪٽوبر 2007ع تي وفات ڪئي ۽ پنهنجي ڳوٺ ابراهيم تارڙي ۾ دفن ٿيو.
