احمد شاڪر
1997 حيدرآباد
شعر
وطن لئہ تَتي ۾ ٿَڌڙي واءُ جيان ھو،
اسان لئہ اسان جو رھبر ماءُ جيان ھو.
اسان لئہ اسان جو رھبر ماءُ جيان ھو.
روزگار جي ڳولا ۾ جواني ڳري وئي،
جا حصي آئي سا ماني مري وئي.
جا حصي آئي سا ماني مري وئي.
اِھا باھ ٻي آ، ھُن باھ جي اڳيان،
کنوڻيون کڻي گھُمي ٿو، اونداھ جي اڳيان!
کنوڻيون کڻي گھُمي ٿو، اونداھ جي اڳيان!
مرڪ جيڏي مختصر ٿي ھڪ ڇوڪري،
منھنجي چپن ۾ وڃائجي ٿي وڃي!
منھنجي چپن ۾ وڃائجي ٿي وڃي!