ڌرتيءَ جا ڌنوال چارڻ
ماڻهو موتين ٿالھ چارڻ
ڪونہ ٻُڌايئي حال چارڻ
آخر ڪھڙي ڳالھ چارڻ
ڪارونجهر جي ڪَوِتا تون
منهنجي دل جي مَمِتا تون
ھھڙو دلبر ديس ڇڏيئي
رڻ ڪنڌيءَ جا رَمِتا تون
توکي تہ الئہ ڇا ٿيو چارڻ
رڻ ۾ تو سان راتيون گهارڻ
ھيل سياري هُونءَ اچون ها
ڏياريءَ جا ڪي ڏيئا ٻارڻ
ھولي جا ڪي رنگ بہ ھارڻ
ڌرتيءَ جا تون دوها ڳائي
حوصلو ڪو ھٿيار ٿئين ها
سَين ھڻي ڪو سِرُ گهرين ها
تند ڪري تلوار بيهين ها
جيجل جا تون ٻيجل مونکي
موٽي اچان پوءِ ميار ڏئين ها
تنھن کان اڳ تون تُرهو تاڻي
ڀونءَ ڀنيءَ جو سنجها ٽاڻي
ڏيھان ڏور ھليو ويو آھين
پاري نگر مان پاڻ پلاڻي
ھي سور قصور سماجن جا
ھن ريتن رسمن رواجن جا
ھي ذاتيون قومون ڪُل قبيلا
ھن ٿاپيل ڪرمن ڀاڳن جا
ھي مذھب ناهن راڄن جا
ھن نظريا ذھن اَپاهجن جا
سيڻن جا در ڳوليا سڀ ئي
سارا سنڱ ۽ بند کُٽي پيا
ويڻن جا وِھَ پئندي آخر
پار پراهين پنڌ ٽٽي پيا
جنڊيءَ چڙهيل سُھڻيون ڌِيَرون
چونري جو ڪو چِٽُ نہ مليو
موڀي پُٽن کي موڙ ٻڌڻ
مُرڳو ڪوئي مِٽُ نہ مليو
ڳوٺاڻن کي ڳالھ نڙيءَ ۾
اٽڪي آ پر اُڪُلي ناهي
ڳنڍ کُلي ٿي ڳوٿري جي
۽ آکاڻي ڪا اُکُلي ناهي
اوتاري ۾ اڄ موڙيٽو
ياد گڻيسي جي ٿو ڏياري
ڪورا مَٽَ قديمي ڪُڙھ ۾
ٻالڪ ٿو ڪو پاڻي پياري
کارا کٻڙ اَنَ جون گُنديون
پَٽِڪور پينگهو پاڳا پيا ھن
ڪڻساري تي ڪانگ آ ويٺو
موراکي ۾ ڌاڳا پيا ھن
گهر ۾ ڪو گهڙيال پيو آ
ڪانٽا قطعي ڪونہ ڦِرن ٿا
۽ ڀت ڪچَي تي ھٿ رکندي
رونءَ اُٿن ٿا روح چُرن ٿا
ڀانون ٻُڍڙي يادون ساري
ڳالهيون ڳائي ڳوڙها ھاري
جنھن پاليو توکي ٿڃ پياري
ٿي اڄ تنھنجو آڳر ٻھاري
توکي ڪير ٻُڌائي ٻيلي
تو کان پوءِ هوءَ اڪيلي
گهر ڏِسيو جا گھايل ٿيندي
سارو ڳوٺ سڏيندو ڳهيلي
در کي ڀاڪر پائي جيئندي
تنهنجا تصور ٺاھي جيئندي
توکان پوء ڇا ھائي جيئندي
توکي لاڏا ڳائي جيئندي
ڪرشن جهڙا ڪوي چارڻ
روح جا راڻا روي چارڻ
گهوڙا پنھنجو گانءُ گڍڙو
جنھن ۾ تنھنجو جهونو پڊڙو
آخر دل تان ڪيئن سو اُتري
جنھن تان سنڌ ۾ سج ٿو اُڀري
آراڙيءَ جئن اندر اُڪري
مونکان مرندي مُور نہ وسري
مونکان مرندي مُور نہ وسري