سيماب صفت قلب آ فُرقت جو سبب آ،
ھي ھجر ئي مايوس طبعيت جو سبب آ.

خوشبوءِ مون مان ڪانہ کُٽي ٿي ڇو؟ پُڇين ٿو،
اي دوست! اِھو گلن جي صحبت جو سبب آ.

ڪمچورَ بڻيا کوڙ جو ڪمزورُ ٿيا کاتا،
ايڪيھين صديءَ ۾ اِھو مُروت جو سبب آ.

ھن عُمر ۾ جاکوڙ ۽ محنت نہ ڇڏي مون،
محبوب، اوھان ساڻ محبت جو سبب آ.

مان توسان دل جي ڳالھ ڪرڻ ٿو گهران ليڪن،
ھُو سامھون ويٺو آ، سو بوريت جو سبب آ.

دولت تہ ڪنھن کي اھم بنائي نہ سگهي ٿي،
انسان جو اخلاق ئي عظمت جو سبب آ.

ھر روز ڊزن شعر لکڻ راند تہ ناھي،
راشد! ھي منھنجي ذھن جي مرمت جو سبب آ.