اوهان آيا، ختم ٿي ويا، زمانا رات ڪاريءَ جا،
ٻري ڏيئا سوين پيا ڄڻ، اسان جي گهر ڏياريءَ جا.

دليون دلدل منجهان نڪتيون، چپن تي چاندنيون چمڪيون،
زمينن تان کڻايا ويا، وڇاڻا اشڪ باريءَ جا.

ھيون موجن مٿي موجون، درياءِ عشق دلبر جون،
وئي دل جي ٻڏي سھڻي، لھي ويا ڏک ڏکاريءَ جا.

هئي بندش پياڪن تي، وري ڪنھن ميڪدا کوليا،
شروع ٿي دور ويا ڪي ئي، اسان تي مئہ خماري جا.

چون ٿا ڪو ھيو سرمد، اسان جي شھر جي ڀر ۾،
کِلي الزام کنيا سر تي ھزارين جنھن غداريءَ جا.