گهڻو پسند ڪيل شعر
تون چانڊوڪي چيٽ جي، منهنجو من چڪور،
اچي ڪڏھن اوٽ، مون سان ڳالهيون ڳجهہ جون.
چوڏينهنءَ چانڊوڪي، ويجهي آئي وسَ ۾،
اڄ تنھن سان ترسي، ٿيو سيني ۾ سوجهرو.
ڏکائي ويو ڏور، مون کي چنڊ چريو ڪري،
دل کان ناهي دور، دوري آھي ديد جي.
سڻيم تنھنجو سڏ، پهتس پهتس او پرين،
هيڻون اٿم ھڏ، پر سگهہ ڏسين ٿو ساھ جي.
سھڙي آ سانجهي، اوندھہ نٿي آب تي،
او منهنجا مانجهي، ساٿ نہ ڇڏج سير ۾ آ.
سيڻهہ کنئي ساھ، پيا پور پرينءَ جا،
دُکن جا درياھ، پار ڪياسي پل ۾.
ساوڻ سندا مينھن، آيو آھين ان بنا،
الا، ڪھڙي ڏينھن، ٻُجهندي پيار پرينءَ سان.
آ ريتيءَ تي رُڃ، آلا پيار پرينءَ جو،
اکڙين سنديءَ اُڃ، ڀٽڪايم ڀِٽن ۾.
گهرا گهرا نيڻ، ڪارا ڪارا ڀونر جئن.
ڀِرندا رهيا ڀيڻ، مُکڙيءَ مٿان من جي.
ٿي سڄڻ جي سار، ڳاتَم ان جون ڳالهڙيون
ڇيڙيا من ملهار، اکين آب وسائيا.
ويڙهي ويا واس، مون کي محبوبن جا،
آندا من ۾ آس، خزانا خوشبوءِ جا.
ڇٻيون آھن ڄڻ، سموري سنسار ۾،
ويجهن کان وڇڙڻ، جلائي ٿو جيءُ کي.
تارن کي ترساءِ، پرين پوئين پھر جو،
سڀان تو سواءِ، ناھي جس جيئڻ ۾.
جدائي جانڊه، پينھين ڇڏي پيار کي،
سڄڻ مون سانده، سوگهو رھج ساھہ ۾.