گهڻو پسند ڪيل شعر
چرين جيئن چِت ڪري، سَڱ سڀئي ڇنُ،
جي ڀائين پِريِن مِڙان تہ مَت منھنجي ڳِنُ.
پريان سندي ڳالهڙي جيڪو ٻي ڪري،
مت منھنجي ڪن ڪري، تنھن کي جابُ مَ ڏي.
وائي ٻِي مَ ڀُلُ، مِرُوئان مُران پَکَڻان،
بِا اللہِ سَندو سَڄَڻين، ھُو ھُلا چو ھُلُ.
مَتيون ميڙي کانءِ، واچا کجي وِچ پَئہُ،
جو تو سائِرُ ڀانئِيو، سو ھُر ٻُوئي ناھہ.
کُڏيون ۽ کِروٿون، اي پڻ سَڳر ٿوڪَ،
ھِنيون ڏِجي حبيبَ کي، لِڱ گڏجنِ لوڪَ،
وِهاڻيءَ ئي وَڃ، تو نہ سرندو تن ري،
تا سا وڃي ڀَڃ، پئي جا ڪاڻ پرين سين.
اِٿي چَلُ چَرين جيئن، سَڱ سڀئي ڇِنُ،
جي ڀانئين پرين مڙان، تہ مت منھنجي ڳنُ.
جي جاڳَندي مَنَ ۾، سُتي پڻ سيئي،
مَنُ پِريان نيئي، پَڳھيو پاڻَ ڳَري.
پاڻيِاري سَڀَڪا جا سِر گَهڙو ڌري،
ڪا لَئہ سندي سڄڻين، ڪا پورھئي ڪاڻ ڀري.
وَرَ وِسرِي تہ ڪوهُ، پروَرُ نہ ِوسرئوس،
ڪو نہ چوندو ڪڏھين، تہ اڱڻ اونداهوس.
ڳوڙهن جي درياءَ ۾ ڪو نيل ٻڏي ويو آ
دل ائين نہ رني آھي ڪو گهاءُ لڳي ويو آ
مرنداسي تہ مٽيءَ سان پنھنجي، ملندو ھي مانڊاڻ،
ڪتيون اسان جي ڪڇ ۾ ھونديون، چنڊ اسان سان ساڻ.
مرنداسي تہ مٽيءَ جو پنھنجي، ويندو دور غبار،
چنڊ ڦري چوڌار چميندو پيو اسان جو پيار.
مرنداسي تہ مٽيءَ تي پنھنجي، چنڊ ڪندو چانڊاڻ،
ساھہ اسان جي سانڀِي جا، سا سونھن ڪندي سرھاڻ.