گهڻو پسند ڪيل شعر
خود جو مان دانا بينا، خود جو شناس آهيان
خود جي تلاش ورتيم، تہ خود جي مان پاس آهيان
ڪھڻي تان هرڪو ڪھي، پر رھڻي اوکي بات،
پڌري ٿيندي ذات، رهڻيءَ مان ”روحل“ چوي.
ڪافر اکيون محبوب جون، رُخنا وجهن ايمان ۾
جلوا ڪري تجلين ڪيا، فتنا کڙا جيءُ جان ۾.
لامذھب ڄاڻ، مذھب جي مون ۾ ڀانءِ نہ بوءِ ڪا،
دين ڪفر کان دور آکيرو، وحدانيت منهنجو واھيرو.
حسن مغرور ھو، تہ جائز ھو،
خود خدا ھو، سندس خدائيءَ ۾.
ڪنھن جو ڳوڙهو بہ ٿي ڳلي ٿو سگهي،
ھڪڙي ڏک سان شھر جلي ٿو سگهي!
وڄي ٿو عشق گهنگهرن ۾، نچن ٿا پير، مي رقصم!
اصل کان وجد جي آھي، مٽيءَ کي هيرَ مي رقصم!
وطن! تنھنجي مٽي اوڍي سُتاسين،
اهو ئي کوڙ آ اعزاز هِڪڙو!
تو تہ گُل مَھر جي ڇانئُن جو قسم کاڌو ھو،
اوءِ شھزادي! مَٽيو ڪيئن ٿو شھزادو ھو!
باغ ۾ خوشبوءِ جي هڙتال هئي،
مرڪَ مَھڪِي پئي فقط مُگري جيان.
نيٺ هي ڪھڙو اشارو تو ڪيو،
کڙکٻيتي کي ستارو تو ڪيو.
پيار ھڪ پيڙَ ھو، ھڪ روڳ ھيو، ٺوڪر ھو،
چين ھو دل جو، مگر داغ ھو پيشانيءَ جو.
سمجهي ڳالهہ سنياسي وو،
عشق رڳو ابناسي وو.
تنھنجي ڪنھن سان ڀيٽ ڪجي،
چنڊ ستارا پوڙها هئا!