گهڻو پسند ڪيل شعر
رتي ناھي رت، ڄورون مڙيون جندڙيءَ،
ساٿي اٿ ستت، تہ ساڙيون ھن سماج کي.
ڇِڳي ڇپر کٽ، آيو تاءُ تڏيءَ کي،
ساون کاڌي سٽ، سڃن سر مٿي ڪيو.
جلي ڪيسين جوت، واچوڙا ويڙهي ويا،
ڳاراڻا ڳڻ ڳوت، لتاڙي ويا لاٽ کي.
او ڌرتي، او ماءُ، تنھنجي کھہ منھنجون اکيون،
سر ۾ تون سوداءُ، رڳ راڳ تنھنجون راڳڻيون.
او ماڻهو، او ڀاءُ، ڪارو گورو ٿي ڪٺين،
شال اھو انياءُ، تو ۾ آڻي ماڻهپو!
الله، ھي انسان، رتي تنھنجي روح جي!
نسورو نادان، ڏھڪائيندڙ ڏيھہ جو.
کؤنسي پئي کل، ڳوڙهن ڳانڍڙ چپ سان،
ظالم متان ذل، ٻارڻ نہ ٻاري وجهي.
ڪيسين آخر ڪوس، ڏوران ڏسجي ڏيھہ جو؟
سڄڻ اسان سوس، پليو تنھنجي پيار جو.
پري منھنجو پنڌ، رڻ ۾ منھنجون راتڙيون،
ساٿي تو سوڳنڌ، موٽي وڃ وچ واٽ تان.
اکين مان آھون، نڪتيون نھوڙين جون،
درديليون دانھون، مليل ھيون ماٺ ۾.
پرينءَ سندي پيچري، لکن کنئين لاٽ،
ڪيئي ڳچيون ڳاٽ، اوندھہ ويڙھيا واٽ تي.
چانڊوڪي ۽ چاھہ، منزل ماڻھوئڙن جي،
اوندھ ۽ اوڙاھہ، ويڙهي ويو وچ واٽ تي.
پھچي ويو پانڌي، ڏيئڙو کڻي ڏاھہ جو،
اوندھہ ۽ آنڌي، رھيون تڪينديون تنھن کي.
جئن جبلن تي جهڙ، تئن تو محبت من ۾،
اصل ڪونہ اکڙ، اکر تان اصول جي.