گهڻو پسند ڪيل شعر
موسمون سُرن جون اُٿي بيٺيون،
گل ھُٻڪار ٿي ھليا ھُن سان.
ڪنھن جي لاءِ ڪُماچ، صديون رھيو سانت ۾،؟
سارو ڏيھ ڏياچ ، مڱڻو ڳوليو ماڻھوءَ.!
آڌيءَ رات اُداس، اُن تي آرتيون آڱريون،
ماڻھوءَ ماڻھوءَ ماس، ڪوري آيو ڪينرو.
ساڳي ساڃھ آڱريون ، ساڳي ساڃھہ ساز،
مان، منھنجو آواز، ڪنھن جون ٿو ڪارون ڪري.!
تو ۾ ڇا تہ ھو آخر، جو ماءُ ٿي وئين.
مِينهنَ جيان آئين ۽ واءُ ٿي وئين.
مونکي چُنيءَ مان ڏي رنگ ٿورڙا امان!
ڪجهہ تہ جيوَن ڀريان، ڪا تہ ھولي ڪيان
غلامي جا ڳولهي سَوين تون بهانا
اسان جي ٻَچن کي ڪُهي ڇڏ زمانا
وطن لئہ تَتي ۾ ٿَڌڙي واءُ جيان ھو،
اسان لئہ اسان جو رھبر ماءُ جيان ھو.
روزگار جي ڳولا ۾ جواني ڳري وئي،
جا حصي آئي سا ماني مري وئي.
" هُوءَ " جا منهنجي گيت تي، لوڏي ويٺي پير،
ڪير آھي سا ڪير، ڏٺل وائٺل ٿي لڳي.
اچي اوت شراب، اٿم اڃ ازل جي،
سندم روح رُباب، سِڪي پيو ڪنھن سُر لاءِ
سڄڻ جو ساريوم، تہ آيون ھيرون ھنج ۾،
جڏھن نيهاريوم، چوڏينھنءَ جي چانڊاڻ هئي.
ستارن جي سيج تي، ستس ساري رات،
پڌري ٿي پرڀات چميندي ڪنھن چنڊ کي،
چوسيون چانڊيوڪيون، تنهنجي مٺڙي مُنھن مان،
راتين جون روڪيون، واڳون اسان وقت جون