ڏھَن شعرن جو مجموعو
اڄ جو غزل
ڪڪري ھئي جا بيٺي خالي ڪڻ ڪڻ ٿي نہ سگھي
ڪڪري ھئي جا بيٺي خالي ڪڻ ڪڻ ٿي نہ سگھي،
ويچاري وئي واپس آخر، سانوڻ ٿي نہ سگھي.
ڪاٺ تہ آھي ڪاٺ، انھيءَ جي ماٺ بہ ٽوڙين تون،
ٽيبل آخر ٽيبل ٿي، ڏاڪڻ ٿي نہ سگھي.
دنيا ساري، درد ھزارين، ملندي کڻي مرڪي،
پياري آھي پياري رھندي پاپڻ ٿي نہ سگھي.
تو تہ پٽيو ھو پاڙن کان جو ٻالڪپڻ ٻوٽو،
جا نم ننڍي ھوندي ماريئي سا وڻ نہ ٿي سگھي.
دعوى ڪوڙي، ڪمتر ماڻهو، سنگتي ڪوھ ڪجن،
ھلي ڪانہ ”حسن“ سان گڏجي، سا ڄڻ ٿي نہ سگھي.
شاعريءَ جِي ڳُوڻ
شاعرِيءَ جِي ڳَنڍ
ھيٺين مان صحيح جواب جي چونڊ ڪريو
ھي شعر ڪنھن جو آھي؟
اڏائي ڌوڙ راھ ۾ اڄ هلون تہ هيئن هلون،
جو اسان جي شھر ڏي ورڻ جي واٽ ئي ڊھي وڃي.