مهاڻي ڀڳل بت تي ويڙهي ڀُڪَل،
لڳي ڄڻ ٿي ڪينجهر جو ڪنوارو ڪنول.

ڍڪن پيون دراوڙ گهڻي دير کان،
مئن جي دڙي جيون مرادون مئل.

ڪکاين ڪڙهين ۾ اٿن سيسراٽ،
اچي پئي اچي پئي اتر جي اٿل.

نہ ڪوجر اڀ ۾، نہ ڪو سورج کي موگهہ،
ڳري وينديون ڳاڱيون، ٿرن ۾ ڳپل.

اسان جا اوجاڳا اڀامي مئا،
اسان جا او سورج! ڪٿي آن ستل.

وڍي ھرڻ بن ۾ ڪيو ٻيٻراٽ،
ڪري اڄ بہ ڪينجهر تي ڪونجي ڪٺل.

جڏھن چاڳليءَ چپ چورو ڪيو،
وکر منهنجا جيون! اڃان ڪجهہ اکل.

کڻي آئي پاکر پلئہ سان ڍڪي،
ڀري لپ جوئر ھٿن جي لئل.

سڄي سونھن سوڀيا سٽائين جي ھٿ،
ڀرون پيٽ ڇاتي پٽي تي ڏنل.

سرنھن تيل واسيا اوهان جا ڀنڀا،
ڳتون تنهنجون سرهيءَ ڳنيريءَ ڳتل.