اونداهہ ديس سارو ھڪ آدمي ٻَري ٿو،
سوچن جي سرحدن کان اڳتي سفر ڪَري ٿو،

ڳيري سان ڳر لڳائي سڀ ڳوٺڙا ڳڻي ٿو،
وڻ مان ڏسي وطن کي ور ور پيو ٺَري ٿو،

هُو مينھن جيئن اچي ٿو ۽ وقت جيئن وڃي ٿو،
ويجهي کان ويجهڙو ۽ ڏاڍو ڏسي پَري ٿو،