کَڻن خواب ڪيڏا، ٿَڪل نيڻ آھن،
زماني جي لئہ ھي، ستل نيڻ آھن،
رڳو رت ڦڙن سان، ڀنل نيڻ آھن،
اڃان ڀي دڳن ۾، کتل نيڻ آھن،
اسان جون، نگاھون، اسان جون تہ ناهن،
اوهان کي پَسن ٿيون، اوهان کي پسان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

سدا عڪس تنھنجو اکين ۾ رَهي ٿو،
ڏئي روز يادون ڊھي ٿو، ٺهي ٿو،
تتل سج جيان ڄڻ چڙھي ٿو، لھي ٿو،
مگر من بہ پاڳل ھي سڀ ڪجهہ سھي ٿو،
سوا عڪس تنهنجي، نہ ٻيو عڪس ترسيو،
ڪتابي آ چھرو، پڙهان ٿو، لکان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

مِٽيءَ نقش سارا مٽايا ڪٿي ها،
ھوا راز پنھنجا ٻڌايا ڪٿي ها،
ھي پنھنجا قدم ها، پَرايا ڪٿي ها،
اسان اک ۾ بادل لڪايا ڪٿي ها،
تتل ريت ساري، اڃان پنڌ جاري،
سدا غم جي چادر، لپيٽيون وتان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

چوين جي، حنا ڪا، ھٿن تي سجائي،
ڦِڪي مرڪ مرڪون، چپن تي سجائي،
اکر خودڪشي جا، خطن تي سجائي،
ڪنڊن جي ڪفن کي، بدن تي سجائي،
ڪري سڀ سگهون ٿا، وسارڻ بنا ٻيو،
غمِ ھجر ۾ پر، روئان ٿو کلان ٿو،
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

ڪي وکريل پنا، ياد ۽ بند ڪمرو،
کليل ھٿ، حنا، ياد ۽ بند ڪمرو،
ٽٽل آئينا، ياد ۽ بند ڪمرو،
مليا تو بنا، ياد ۽ بند ڪمرو،
رھي ڪاغذن سان رڳو راند پنھنجي،
کڻي سڀ پراڻا، لکيل خط پڙهان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

پري ٿي رھڻ ڏي نہ تصوير تنهنجي،
لکان جي، لکڻ ڏي نہ تصوير تنهنجي،
ڇڪي ٿي، ڇنڻ ڏي نہ تصوير تنهنجي،
چوان ڪجهہ، چوڻ ڏي نہ تصوير تنهنجي،
عجب آ ڪشش تنهنجي چھري ۾ جانان!
ڏسان ٿو، ڇهان ٿو، کڻان ٿو، چمان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

عبادت ۾ ڳوڙها رهيا ھن جبين تي،
ڀلي نيڻ سجدو ادا ڪن زمين تي،
نہ ڪاوڙ ٿي سونھين، ڪا چھري حسين تي،
ڪري ڏس، يقين تون بہ منهنجي يقين تي،
رکيو سر، ڪڏھن ڪين، سجدن کان ٻاھر،
دنيا عشق جي ۾ سدا گم رهان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

نہ پڇ تون، تہ ڇاڇا، مليا عيد تي ها،
گهڻائي تماشا، مليا عيد تي ها،
رڳو غم جا پاڇا، مليا عيد تي ها،
اميدن جا لاشا، مليا عيد تي ها،
ڀلا ڪنھن جي اک ۾ ڪنڊو ٿي رهان ڇو،
ڪنڊو ھان، ڪنڊي کي، ڪنڊو ٿي چڀان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

دماغي رڳون، قيد خانو لڳن ٿيون،
خيالي خنجر ٿي، نشانو لڳن ٿيون،
حقيقت لڳن ٿيون، فسانو لڳن ٿيون،
ڀَڀڙ باهہ ڀر، آشيانو لڳن ٿيون،
حواسن مٿان ٿي، رھي سوچ حاوي،
پکي پَر پٽيل، دائري ۾ رهان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

جليون روز آھون بہ سگريٽ ۾ ھن،
لڀيون جي نہ راهون بہ سگريٽ ۾ ھن،
اسان جون نگاھون بہ سگريٽ ۾ ھن،
مليون بس پناهون بہ سگريٽ ۾ ھن،
ڪڏھن اوچتو ٿو، ڏسان تنھنجو چھرو،
ڪڏھن پاڻ دونھين ۾ اُڏندي ڏسان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

ڪٿي پين ڪاغذ رکي گم ٿيا هون،
غزل ڪي اڌورا لکي گم ٿيا هون،
ڏسي سونھن تنهنجي سکي! گم ٿيا هون،
مليو چاھ اھڙو چکي گم ٿيا هون،
وٺن سئو جنم کان، جنم ٿيون اميدون،
مٺي! ھر جنم ۾، اھو ئي چوان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

تِکن تيز گهاوَن، جي ھر گام بارش،
وسي ڀل اکين مان صبح و شام بارش،
ڏئي جيئن، اسان تي، نہ الزام بارش،
نہ اهڙي پوي ڪنھن تي بدنام بارش،
ڀنل پاند ھر ھر، ڏسي ڪيئن سگهبا،
پري توکان خود کي، ڪري سڀ سھان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

وري چَپ ڏندن ۾، ڏئي خط پڙهين ٿي!
وٺي ڪنڊ ھڪڙي، لڪي خط پڙهين ٿي!
سھيلين کان چوري چمي خط پڙهين ٿي!
ڪڏھن ڀي نہ“ پڙهنديس” چئي خط پڙهين ٿي!
چوين ٿي وساريان، چئي، ڇو رني آن؟
چري! چاھ پنھنجو، امر آ، مڃان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

رَسين جي نہ، رب کان رھائي گهران مان،
سزا کان اڳي ٿو صفائي گهران مان،
ڪٿي ٿو، خدا کان، خدائي گهران مان،
ڀلا ڪيئن ايڏي، جدائي گهران مان،
پئي باک ڦٽندي، پئي آس لڇندي،
پيو جيءُ جهرندو، نہ جيتر مران ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!

ڇڏيون سين رھائي اکيون مئڪدي ۾،
دنيا کان لڪائي رکيون مئڪدي ۾،
اڃان ڀي اُڃاريون، بکيون مئڪدي ۾،
سٽون ڪنھن الائي لکيون مئڪدي ۾،
“اوهان جي نگاهن بنا ھاڻ جانان!
پيئان ٿو، جيئان ٿو، جيئان ٿو، پيئان ٿو.”
چوان ڪيئن، توکان سِوا جي سگهان ٿو!

رھي ٿي چپن تي ڪٿي مرڪ ‘ساجد’،
ڏيون ٽهڪ ٿا جي ڪرن لڙڪ ‘ساجد’،
کڻي زلف سرھا ڇھي مھڪ ‘ساجد’،
وٺي وھ وٽيون ڪي ڀري سرڪ ‘ساجد’،
غمن جي چمن ۾ وفائون جلن ٿيون،
ٿيون ڇا، خطائون، پُڇان ٿو لڇان ٿو.
چوان ڪيئن، توکان سوا جِي سگهان ٿو!