جيڪي ماڻيو اٿئون
وقت
جو
ويڻ
جيسين
وھاٽي
نٿو،
گھاءُ
غم
جو
جيسين
گُھماٽي
نٿو،
جيسين
جيون
جو
پيالو
ھي
پَلٽي
نٿو،
زندگي!
زھر
ڀر،
زھر
ڀر،
زھر
ڀر.
ان
ڳڻيا
آسرا،
آٿتون
اڻ
مَيون،
مامرا،
مونجھہ،
منزل
جون
محروميون،
ڪائناتن
وڌو
جيڪي
ڪشڪول
۾،
سوئي
سڀ
ڪجهہ
اٿئي،
سوئي
سمجھج
ثمر،
زندگي!
زھر
ڀر،
زھر
ڀر،
زھر
ڀر.
پاڻ
کي
جا
پُکي
۾،
رڳو
پياس
ھئي،
سي
وره
۽
وڇوڙا،
وڏي
راس
ھئي،
اڃن
جا
املهہ
ڏاڍا،
احساس
اٿئي!
جيڪي
ماڻيو
نہ
ٿئي،
تنھنجو
ماتم
نہ
ڪر،
زندگي!
زھر
ڀر،
زھر
ڀر،
زھر
ڀر.
موت
جو
نيٺ
محصول
ڀرڻو
تہ
آ،
ھي
جو
آڪاش
ويو،
ھاڻ
ورڻو
نہ
آ،
پر
چُڳن
تائين
جڳ
کان
وسرڻو
نہ
آ،
ڏات
جو
ڏيھہ
۾
ڪين
ٿيندو
ڏُُڪر،
زندگي!
زھر
ڀر،
زھر
ڀر،
زھر
ڀر.
الهه بخش ”آڪاش“ انصاري، 25 ڊسمبر 1956ع ۾ بدين لڳ ڳوٺ ’ابل جي وسيءَ‘ ۾ ڄائو. شروعاتي ۽ ثانوي تعليم بدين مان حاصل ڪيائين، جڏهن ته ايم. بي. بي. ايس، لياقت ميڊيڪل ڪاليج ڄامشوري مان ڪيائين. سندس شاعريءَ جو مجموعو...
ٽيڪا ٽپڻي
ھيستائين ڪوبہ تبصرو ناھي ڪيل پنھنجِي راءِ ڏيڻ لاءِ لاگ ان ڪريو