گهڻو پسند ڪيل شعر
فلسطيني ڪيمپ ۾ بُکَ سندو راڪاسُ،
کائي ماڻهوءَ ماسُ، ڪونہ سُڃاڻي ڪنھن کي.
ويري! تنھنجو وسُ آ، منهنجا خواب اُجاڙ
سنگ نہ منهنجا ساڙِ، ھي جي نسريا پوک ۾.
شام لٿي آ ڳوٺ تي، پر نہ پکي آيا
شايد ڦاسايا، مارين مڪر فريب سان.
شام لٿي ا ڳوٺ تي، جليو ڪٿ نہ ڏيئو
پاتو ڪنھن نہ ليئو، نہ ئي ٻارن ٻوليو.
روئندي رات کُٽي، لُڙڪَ سُڪا ھر اک جا
ڳاڙهي باک ڦُٽي، گوپانگن جا ڳوٺ ۾.
گوليون گوپانگن کي، مسجد منجھ لڳيون
حيوانن کڳيون، ھنيون وڏيءَ ھيج مان.
سفر منجھ شھيد، ٿيا مسافر ڏيھہ جا
اڄُ بہ آھن يزيد، هٿيارن جي ڇانوَ ۾.
زخمي بس جي شيشن تي، رتُ جي گلڪاري
ساري سواري، گولين سان وئي گھائجي.
ڌرتي تنهنجا گُل، بوٽن ھيٺ لتاڙيا
پرمل ۽ ٻاگھُلَ، ڪيئن پائينديون گجرا.
مُند نہ ڪائي موت جي، پِڙَ جو موت ڀلو
هلندا ھوت ھلو، سونھن سڏي ٿي پاڻ کي.
جيڪي اڄُ ٿيو، وري نہ ٿيندو ھيل
ڌرتيءَ جا ڌاڙيل! ڏيھہ سڃاتو توکي.
سُک ۽ سُرهاڻ جُون گھُلن هوائُون
گھوٽَ لهن لائُون، سدا پنھنجي سنڌ ۾.
شامون سانوڻ رُتَ جون، سنڌوءَ ڪنارا
بادل وسڪارا، چؤڏس مھڪ گُلاب جي.
چانڊوڪيءَ ۾ چيٽ جي، نور ڀري نيراڻ،
آيو پرين پاڻ، چمڪيا چنڊ زمين تي.