گهڻو پسند ڪيل شعر
سارَ جو سُر ڇڙيو، تہ ڇاجي لاءِ،
پيڙ جو گل ٽڙيو، تہ ڇاجي لاءِ.
ھاڻ پنھنجا پراڻا جو سپنا ڏسان، کِلَ ۾ ٿو پوان،
ڄڻ وڏو ٻار پائي گهمي ٿو لٽا، ڪنھن ننڍي ٻار جا.
پھرين ٺڙڪائي وئينءَ کُڙي ڇالاءِ،
۽ ائين پو ڏٺئي، مُڙي ڇا لاء!
ھر طرف گل ھيا بھار کان اڳ،
ڪيترا خوش هياسين پيار کان اڳ.
جيءُ ڪنھن جاءِ تي جَچي تہ جيئان،
مونکي توبن جيئڻ اچي تہ جيئان!
فتوائن جي شھر منجهان ٿو گذرين ياد ڪجان،
تنبورو آ تنهنجي ھٿ ۾ گڏ الله بہ کڻ،
ڌرتيءَ تي منھنجي نام جو ڪتبو نہ ڪو جوڙيو،
اي چار ڪلها چارپائي چنڊ ڏي موڙيو!
شھر سادو تہ ناهي نہ ڄاڻي سگهي
اقتداري اکين کي سڃاڻي سگهي
ھاڻ نہ پورب کان ڪي جوڳي اچڻا آھن
ھاڻ جيئي ٿو گنجو ڏونگر گمناميءَ سان
ڌُنڌ گهٻرائجي، رستي تي ھلي آئي آ،
عشق جي پنڌ اڳيان، بند گلي آئي آ.
ٻار کيڏن ٿا پھاڙن تي جهُڙن سان گڏجي،
ساعتون ڳھرَ ونڊن، مھلَ ڀلي آئي آ.
ساوَن پَٽن کي ڪيڏو سھڻو ڪري ڇڏيئُون،
گهوڙا چَري رهيا ھيا، پنھنجي حساب سان!
ڪڙو چوان ڪيئن، موکي ھٿان جو مليو
ويھ ويترو تيئن، جيئن جيئن ترو ويجھڙو
ڏسي وِھ کان ڏڪڻي، وٺي جن ويئي،
سَڌون ڪن سيئي، اچيو ڪيئن شراب جون.