دلڪش بدن سمندر، انداز عورتن جا،
چمڪن چٽا ڪنارا ديدار ۽ نظارا،
پاڻي مٿان جسم جو ترندو رھي ترنم،
چپڙن تي چاھتن جو ترسي پيل تبسم،
مٺڙا مڌر تہ آھن جي تون وڄائي ڄاڻين،
سڀ ساز عورتن جا!

ھي اُس ۾ اُگھاڙپ ڪيڏي حسين آھي!
ڇولين جي ڦيڻ ڇورين ڇاتي نشين آھي
عريان آسمان ۽ ھيٺان زمين آھي
پل جو رھيو نہ پردو، پاڻيءَ ڪيا پئي پڌرا
رنگ راز عورتن جا!

واري بہ واسجي پئي، ريتي بہ رنگجي پئي،
جيڪا اچي ڇھي ٿي، ڇوليءَ سان ڏنگجي پئي،
ھي زھر آ ضرورت، ڏاڍو نشو مٺو آ،
جنھن جنھن بہ ھي ڏٺو سوئي سگھي ٿو سمجهي،
ھي ناز عورتن جا!

ناريل جي وڻن کي آھي ڏسڻ جي عادت
۽ مرد کي مصيبت آھي ڇھڻ جي عادت
ڇوڪرين ڇتين کي، آھي ڪُھڻ جي عادت
ڪنھن تي نہ پون ڪڙڪي، سي مرد سڀ مري ويا،
ناراض عورتن جا،

ھي مياڻ جي وڳن مان، تلوار جسم نڪتا
۽ واءَ کي وڍڻ لاءِ، خنجر جا قسم نڪتا
ننگي خزان بہ نڪتي، ۽ وڻ ٿيا اگهاڙا،
اي بي لباس موسم ننگا ٻُڌا سئاسون،
آواز عورتن جا!

ھي جسم خود وڳو آ، پنھنجو اسان کي پاتل،
ھي راز آھي پرکيل، ھيءَ راز آھي ڄاتل،
ھي جسم خود پراڻو آھي لباس لاٿل
پائي بدن جو بيٺيون، ساحل کي سمجھہ آئي،
انجام عشق تنھنجو، آغاز عورتن جا.