اڃان تائين اکروٽ جو وڻ اتي ئي،
خيالن ۾ آھيون کڙا پاڻ ٻيئي،
جدايُن وصالن جي ڪيلاش وادي.

اھا وَلِ تہ ڪافر حسينا جي گهر جي،
پٺيان ئي، انگوري شرابن جي مٽڪن ۾،
مدفون آھي.

اھا دل تہ اٽليءَ جي اڌڙوٽ عورت جي،
سيني جي پويان بہ ناھي سلامت.

اھا دل ھوا جيئن،
وڻن جي لڱن کي ٿي ھر ھر لڳي
اھا دل پھاڙي نديءَ جي
پيرن جي آھٽ جيان آ.

اڃان تائين ساڳي ”اگلزا“ اُتي ئي،
ڪوڏن سپين جي خريدار آھي،
مگر خود سندس ئي جسم منجھہ جايون،
سياحن ٽڪڻ لاءِ سوچيو تہ ھوندو.

اڃان تائين ساڳئي ٽرائوٽ مڇيءَ جي،
مھانگي ھجڻ جو سبب سخت سردي،
گرم بستري کي بہ وڪڻڻ گهري ٿي،
اڃان تائين آڌي،
ورانڊي ۾ ويٺل
ڪي جرمن مسافر،
چترال جو چرس پيئندا رھن ٿا.

سُڪل پن آھن ۽ ڌرتي پٿر جي
خيالن ۾ کڙکڙ ٿيندي رھي ٿي.

ڀلي نانگ سونگهي سڀن جون قميصون،
اندر منجھہ بڙ بڙ تہ ٿيندي رھي ٿي
مگر ٻاھر خوش آھي خدائي