اُس ۾ ساڙي ۾ وجهي ٿي سڀن لفظن کي،
مينھن معنى بہ ڀڄائي ٿو وجهي گيتن جي،
سمنڊ جي ڦيڻ سُڪي ٿي اچي ساحل تي،

منھنجي بي چين اکين ۾ ٿي چنتا چمڪي،
سڀ شيون پاڻ ۾ ڪيڏيون نہ سلھاڙيل آھن!
چنڊ جو عڪس ٿو پاڻيءَ ۾ اُٿلي پٿلي،

ريشمي ڏور آ تنھنجي نرم ھٿڙن ۾.
دل جي سونھري مڇي ڪيئن نہ ڪنڍيءَ ۾ ٿي ڦٿڪي!
۽ وري خواب ۽ ساڀيان جي سڄي منڊل ۾،

تنھنجي چوڙين جي انھي چپ جو حاصل مطلب،
مون کي ٻيو ڀيرو تلوار جي ڌار مٿان،
ٻئي پير رکي آھستي ھلڻو پوندو!
ھيءَ جدائي بہ ڄڻ سوڪھڙي جي موسم آھي،
آئون اڪيلو نہ دانھين ٿيو بيٺو آھيان،
وڻ وڻ جي ٻُٽي ٻانهن کنيل آ توڏي!
وڻ وڻ جي ٻُٽي ٻانهن کنيل آ تو ڏي!!