رقاصہ قلندر تي بيٺي نچي،
چوان ڪيئن تہ مُجرو ڪري ٿي پئي
نڪو نازيہ جا نمونا نوان،
نڪو نازيہ جا اشارا نوان،
ندي آ پراڻي، اھي وھڪرا،
نڪو نازيہ جا ڪنارا نوان.
اُھي ئي پراڻا اٿس پيچرا،
اُھي ئي پدمڙا سندس پيرڙا،
اُھا ئي سندس ڇير آھي جتي،
صدين کان جا ساڳي وڄي ٿي پئي
مگر تون قلندر ويٺو ڏسين،

منھنجي وک تو ڏانھن کڄي ٿي پئي،
لڳي جنگ جيڏي، امن اوترو ھو،
ايامن کان آئون اچان ٿو پيو.
لڪيءَ ۾ لڪايم بدن جو ذرو
جبل منجھہ جهاتي بہ پائي ڏٺم،
اندر منجھہ ڪاتي وھائي ڏٺم،
رڳو گرم چشمو بہ ڪافي نہ آ،
رڳو عورتن ۾ تلافي نہ آ،

گُھميس گهٽ سارا، گهمائي ڏٺم،
چُميون ڏئي ۽ خود کي چُمائي ڏٺم،
محبت جا مزدور وانگي ٿڪي،
محبت جا جھيڻي ٿئي پئي جهڪي،
ميان مروندي! توکي ڇا ڇا چوان
سندءِ گس ناھن سڌا ۽ سنوان،
صفا اُڀ ڪپيءَ تان اچان ٿو پيو،
جڏھن آھي اوندھ وڪوڙي وئي
بدن جي بتيءَ تي اچان ٿو پيو،

وري سج ساڙي رکيو آ سڄو،
تڏھن ڀي تتيءَ تي اچان ٿو پيو.
سجائي رکان ٿو مان سيوهڻ سڄو،
رقاصہ قلندر تي بيٺي ڏسي،
آئون قلندر تي بيٺو نچان،
چوي ڪيئن تہ مجرو ڪريان ٿو پيو