اسين ھُن کي آئينو چونداسين!
ھڪ لفظ،
گهڻيون معنائون،
۽ ججھي اُس،
ھُن جو جسم اسان جي جسم مان جُڙندو!
اکيون ۽ خواب،
ھٿ ۽ مصوري،
زبان ۽ گيت،
ھي ڊگها اوجاڳا،
جيڪي صدين جي سوڙھين گلين ۾،
ھُن جي پيرن ۾،
پنھنجو سفر ڪندا،
ٻہ چھرا،
ھڪ چھري ۾ گڏ نظر ايندا.
۽ اسان جو نالو اُڪرجي ويندو،
وقت جي پٿر مٿان!
سڀ شيءَ ساڳي آھي،
روڊ رستا،
صبح جو ٻار اسڪولي،
آفيس ڏي ويندڙ ماڻهو،
چپ چاپ غمگين وڻ،
۽ ٻپھرو،
گرم جهولو،
يونيورسٽيءَ مان موٽندڙ بسون،
شام ساڳي،
ڄامشورو،
چؤطرف پٿرن تي ماٺ جو مسلسل مينھن وسندڙ،
۽ تنھنجو اڻ ڄاتل انتظار،
گهر جي گهٽي،
در ڪمري،
تنھنجي ڪرسي،
۽ خاموشي،
ڪيڏي آھي ڊگهي خاموشي!
درد جدائيءَ جو ھي ڪيڏو،
تنھنجي پتيءَ جي رات،
منجهند جي ھيءَ ماني،
تنھنجي پتي جو،
ڪوپ چانھہ جو،
منھنجي پتيءَ جا پيار سمورا،
ڀائر ڀينر،
پيءُ ۽ ماءُ،
گهر جي پويان پينگھہ اڪيلي،
انب جي وڻ جو ٻور اڪيلو،
تون ھليو وئين دور اڪيلو،
ڪالونيءَ ۾ دوست اڪيلا،
پنھنجو قيدي ديس اڪيلو،
جنھن ۾ ڪويل پئي ڪوڪي!
تنھاين ۾ سئو تنھايون،
تنھن کان بہ ٿورو پريان،
ڪچن گهرن اندر،
ھوءَ چلھہ آ اُجھاڻل!
دونھين جي لاٽ ڪائي ٻاھر نٿي اچي،
نڪري نٿي پڄي،
ڪائي حھريل آ جھوپي،
ڪوئي پراڻو چونئرو،
جنھن جي مٿان وري،
ھوءَ ليڪ چنڊ جي آ،
نالو لکي وئي،
ھن ڏينھن عيد جو،
واري وڇاڻو جن جو،
وڻ اوٽ ٿيا جنين جا،
تارن جي ڇپر ھيٺان،
ڪجهہ خواب خواب آھن،
ڄڻ چوٽ ٿيا جنين جا،
۽ آ ھوا جو ھٿڙو،
جن جي سردن مٿان،
تن جون بہ حالتون،
ڄاڻج وري خدا!
تن کي ڪابہ خوشي،
اُماڻج وري خُدا!