سونھن تُنهنجي آ صحيفو، رُوح منهنجو آ رِحَل،
ٿو ڪيان ويٺو مطالع، مُنهن مبارڪ جو غزل.

منهنجو هيءَ ايمان، منهنجو هِيءَ عقيدو آ اٽَل،
اٿئي شباھت ۽ شڪِل ۾ ذات قدرت جي لِڪل.

تُنهنجي صورت ۾ ھزارين روپَ ۽ رمزون رکيل،
اکِ پيالو مئي ڪشيءَ جو، لب طَهُورا ۾ رَتل.

مات کائِي ٿي وڃي کِنوِڻيُن جِي کيچل اُن مَهل،
جنھن مھل چشمن اندر تجلا ڏين ڪارا ڪجل.

تنهنجي تطرن جي ھيٺان ويهان اُٿان، گُهمندو وَتان،
ڇانوَ تنهنجي جنّت الفردوس جو آھي مَحَل.

ڇا لِکان ”مدهوش“ بڻجي، ڇا پڙهان ”مدهوش“ ٿي،
سوچَ ڀي آھي کُٽل ۽ لوچَ ڀي آھي کُٽل.