برسات جي رِم جهِم ۾ مُرڪيو تو وري آھي،
اچرج ۾ اچي وِڄ ڪا ڪاڇي تي ڪِري آھي!

محبوب جواني جا اسرار عجيب آھن،
سُرمي سان ڏِسي توکي موسم هِي ڦِري آھي!

اوڀر مان اُٿيل سُخي ڀانيان ٿو ائين جانُم،
ميندي ۾ رتل تنهنجي ھٿ جي تہ تِري آھي.

زلفن کي ڇنڊين ٿِي تُون ڀئونرا ٿا ڀِريو ڀُلجن،
چُوڙين کي ٻُڌڻ لاءِ سانجهي وئي هِري آھي!

سارين کان چُني تُنهنجي احوال پُڇيا آھن،
ڀنڀور تان ويراني ڪيڏي ٿِي ڍري آھي!

مان ڏياج جي ڏرتي جو ڪو عشق نئون آهيان،
اي حُسن ھلي آ تون ھٿ تي پئي سِري آھي!