ڪڏھن انڪار لکرايو ڪڏھن اقرار لکرايو،
قسم سنڌوءَ ڪنارن جو اسان کان پيار لکرايو

نظم نِڪتا نهارن مان غزل اُڀريا ادائن مان،
ستارا شاهديون آھن حُسن ھر بار لکرايو.

نشيلا پير گهاٽن تي هٺيلي لوڏ هٿڙن جي،
ڪڪوريل ڪائناتن جي ٿڌي مهڪار لِکرايو.

ڳُٺن جي ڳنڍ ھر ڪنھن ۾ هُئا ٺڻ لفظ ڪئين قابو،
کُليا جيئن زلف هِن ڪارا عجب اسرار لکرايو.

ڪڏھن ڦُلڙي لٿي ڪائي، ڪڏھن ڪو تِلڪ گهايو ويو،
قتل گاهن جي رستي تي سُتل ماٺار لکرايو.

کلڻ ڀي خوف ۾ ويڙهيل ملڻ جو عيوضو گولي،
تتل بيحس زماني جي ڏنل ھر گار لکرايو.

سڙن پيا خواب ڳوٺن جا سُتا ناهيون اکيون ٻوٽي،
شهيدن جي نئين رَت جي نئين ھٻڪار لکرايو.

مياڻي ڀوڳ ڪو ناهي ڪھاڻي آ گلابن جي،
سنڌوءَ لاءِ اجرڪون اُجڙيون اُنهن جي سار لکرايو.

اسان مٽي جا ڪي ماڻهو اسان ڌرتي جي دل ڄاڻون،
اسان کي عاشقي ڳوهيو صدين جي ڇا لکرايو.