اسان بن ۾ جيڪي بہ راتيون لُٽايون،
پرھہ مُک تي جهومڪ جيان سي سجايون.

نہ پاتي اسان ڪا بہ مالها نہ پاتي،
چنبيلي وليون ھر اڱڻ تي لڳايون.

اھا ماٺ مڪلي! چئي ڏي چئي ڏي،
اسان تو ۾ ڪيڏيون ڪهاڻيون لڪايون.

تون اڄ بڻج ڪينجهر، مان بڻجان ٿو ٻيڙي،
وري ڇولين ۾ سمنڊ ڪو سمايون.

پئي چنڊ تڙپيو ستارا پئي مڇريا،
اسان تنهنجيون پلڪون چپن تي گھمايون.

ھي لڙڪن جا موتي ھي آسن جا کنڊر،
ھي پنهنجيون ڪمايون ھي پنهنجيون لٽايون.

اسين جوڳي نيريءَ نگر جي ڪنڌيء تي،
پيا جوڻ ڪنھن چنڊ چمڻ لاءِ مٽايون.