وري درد تنهنجا بہ درمان ٿي ويا،
وري سھج جا ڪجھ تہ سامان ٿي ويا.

اسان جي اميدن بہ ڪجھ رنگ لاتو،
اوهان جا بہ موسم تي احسان ٿي ويا.

جتي ڪنڌ لوئي ڪُٺي ڪالهه ڪونجي،
اتي گيت منهنجا بہ ويران ٿي ويا.

ڏسي تنهجي چوٽيءَ ۾ گينڊي سندو گل،
ستارا ويچارا پشيمان ٿي ويا.

جيالن جڏھن تنھنجو نالو اچاريو،
تہ سِر تان او سنڌو! سي بي ڌيان ٿي ويا.

جهڪي جوت ڪاٿي اگر اوت ڪاٿي،
تہ سامي ڇاھي مٺ بہ سنسان ٿي ويا.

اسان جي ڪي ٺاهيا، اسان جن کي چاهيو،
اھي ئي پرين دل جا مھمان ٿي ويا.

ھي ھيرڻ جيون تاڙيون، ھي هرلي جا رينگٽ،
ٻہ ٽي نازبوءِ ٻيا جهُلي جوان ٿي ويا.

اسان عشق کي دل کان ھٽائڻ جو سوچيو،
وري زلف تنهجا پريشان ٿي ويا.