دراوڙ لوڪ ڌرتي تي،
ايامن کان اڪيلو آ
نہ جن جو ڪو ڌرم آھي
نہ جن جو ڪو قبيلو آ
نڪي ٽهڪن جا ٽولا ھن
نڪو مرڪن جو ميلو آ
بدن ۾ بي بدن جيڪي
وطن ۾ بي وطن آھن
سماجن جي سڃاڻپ ۽
نہ قومن جو ڪفن آھن
سندي ئي دل جي ڌرتي آ
اتي ئي سي دفن آھن
لُڏن جي لاش وانگي سي
نہ اهڙي لام ئي آھي
سڃاتو ڪنھن صبح ناهي
نہ ڄاتو شام ئي آھي
رکي جي رئيس پٽ تي ڪو
نہ اھڙو نام ئي آھي
اڄوڪا عيب هاڻا ھي
اھي اپمان ڌرتي جا
ڪڏھن سي پاڻ راجا ها
ڪڏھن سلطان ڌرتي جا
نہ ڪو ڀوتار تن لئہ ھو
نہ ڪي ئي خان ڌرتي جا
سجائي تاج سورج جو
سدا سنڌو ڪنارن تي
ھڻي پرڙا هوائن جا
نچندا ها نظارن تي
نشيلا نيڻ لکندا هئا
سندي تھذيب تارن تي
اھي ئي پاڻ ڦاڙها هئا
اھي ئي شينھن جنگل جا
پکي ٿي تن ڏي ايندا هئا
نوان ڪي نينھن جنگل جا
سدائين سوم رس وانگي
وٺا هئا مينھن جنگل جا
نصيبن جا نياءُ پنھنجا
نٿا ڪن رحم راڻن تي
اچن اڏندا پکين وانگي
اھي دوکن جي داڻن تي
وڪامن پيا وطن ۾ سي
ندورا نيچ ناڻن تي
نہ ڪو اڄ وڻ تن جو آ
نہ ڪوئي کيٽ تن جو ٿيو
رڳو ھڪ چنڊ تن جو آ
نہ ڪوئي چيٽ تن جو ٿيو
رڳو ھڪ بُک تن جي آ
رڳو ٻيو پيٽ تن جو ٿيو
سمونڊن کان سِڪايل سي
نہ ڍنڍون ۽ نہ ڍورا ھن
چپن تي ئي چيٿاڙيا ويا
سندن لاڏا ۽ مورا ھن
نہ ڪوئي انگ انڊلٺ ٿيو
لڳن ڪاڳر ڪي ڪورا ھن
نہ مينديءَ ڪو چٽيو ھٿڙو
نہ ڪائي اک ڪجل ڪاري
اياڻا عشق بازي کان
نہ ديدون ۽ نہ دلداري
جڏي سي جيءُ پنھنجي تي
کڻن پيا ڀونء ھي ڀاري
سمورا وڻ سيني تي
اميدن سان ُاپايا هئا
درياه جيڪي دلين ۾ تن
نازن سان نپايا هئا
بُکي ھن وقت واپاري
کڻي سي ئي کپايا هئا
اگهاڙا ٻار جن جا اڄ
ازل وانگر عيان آھن
سنڌورن کان سڃيون سينڌون
جُڳن جي جٺ جيان آھن
اڃان اولاد آدم جو
چوي سي مون منجهان آھن
ڪڏھن پندار پنھنجي تان
نہ دنيا ھيٺ آئي آ
ڀلي تاريخ تن جي لئہ
پڪي ٿي سيٺ آئي آ
مگر ڪا موج سنڌوء ۾
ڏئي ڪا ڏيٺ آئي آ
وري نئون اُڀ آڻيندو
سوين ڪي سج تن جي لئہ
کنوڻ ڪائي کِلي ڏيندي
نياپا نج تن جي لئہ
ڇڏي سڀ شاه ھليا ويندا
ٻنيون ۽ ٻج تن جي لئہ
پري موئن دڙي تان ڏس
وري آ ووڪ ڌرتي تي
زماني جي هوائن ۾
ھلي آ ھوڪ ڌرتي تي
نوان ڪي نينھن نيزن جان
نچائي نوڪ ڌرتي تي
چوي پئي چال دنيا جي
گلي ۽ چوڪ ڌرتي تي
سمورا سُور پيئندا ھو
ڏئي ڪا ڏوڪ ڌرتي تي
عقلمندو ! اوهان کي جي
لڳن ٿا ٽوڪ ڌرتي تي
اڏيندا ديس پنھنجو سي
درراوڙ لوڪ ڌرتي تي.