شفق جون جهالرون جهمڪي،
جڏھن لهرن مٿان لڏنديون،
تڏھن سنڌو سڄو منهنجو،
ڇتيون ڇوليون جڏھن ڇلنديون،
تڏھن سرگم جيان ھوندو،
نہ هوندس مان تہ ڇا ٿي پيو،
ڇڏيان مون خواب ھن پويان،
اھي جي ڌوڙ راھن ۾،
اھي سڀ خواب مونکي جي،
ڪڏھن سنسان سانجهيءَ جو،
ڏنا " سَن " جي صنم جاني،
سدا نمناڪ اکڙين ۾،
سنڀالي مون رکيا ها جي،
اوهان تائين پڄائڻ لئہ،
ڪجو سڀ معاف محبوب!

وڃڻ منهنجو وچن آھي،
وڃي تنهنکي ٻڌائڻ لئہ
اڇو پھراڻ پائي جو،
چٽي ڪنھن چاندني جھڙو،
سڄو مھراڻ پائي جو،
وڃي مر مرجي مرقد ۾،
سُتو ھو سنڌ ساريندي،
الا! آزاد پنڇيءَ جان،
جڳن جي جند ساريندي،
ٻڌو سڀ همسفر ساٿي!
برھ منهنجو بدن آھي،
وصل جي وٽ مون ورتي،
وڇوڙو ٿيو وطن آھي،
الا! آيل ڪيان مان ڪيئن،
وڃڻ منهنجو وچن آھي،

اھو سڀ ڪجهہ ٻڌائڻ لئہ،
انھي آدي جڳاديءَ کي،
ڇڏيا جي خواب تو پويان،
صفا ڀرپور ٿي پيا ھن،
پرينءَ جو پور ٿي پيا ھن،
پياريو مڌ تو جيڪو،
مئا! مخمور ٿي پيا ھن،
الهڙ ھن ديس جون اکڙيون،
نچن پيون نازنينن جان،
نظر جو نور ٿي پيا ھن،
ڪجو سڀ معاف محبوبو!
ڇڏي وچ راھ ۾ ھاڻي،
وڃڻ منهنجو وچن آھي،

وڃي مان يار کي چوندس،
الا! تنهنجي عاشقن کان،
اھا منزل پري ناهي،
ٽٽيون ڄڻ چوڏسا سنگهرون،
اُڀو ٿيو آجپو آھي.
وڃڻ ڏيو ھاڻ محبوب!
وڃي هُن پار مان چوندس،
اوهان کان جو نٿو وسري،
اوهانجي يار کي چوندس،
وڃڻ منهنجو وچن آھي،
وڃڻ ڏيو ھاڻ محبوبو!