ھاڻي تہ آڪاش جي اوٽ ۾،
آسماني ڏيئا پڻ اجھامي ويا.
سمھي پيا ستارا، ٿي جھيڻا جَھڪا،
ڪڏھانڪر ڪتين ڪر موڙي ڇڏيا،
مگر انتظارن سندا قافلا،
ٿيا ڪين ٿڪجي ڪڏھين چُور چُور،
تون ايندين، تون ايندين، تون ايندين ضرور.

ساگر جي ھن پار ٻيڙي ۾ ملاح،
سامونڊيءَ جا سڀ بيت ڳائي ڇڏيا،
۽ ڪناري جي واريءَ جي لھرن اندر،
ھوائن بہ سرگم لڪائي ڇڏيا،
ولھہ ورڇي ڇڏيو پنھنجو سارو سُرور،
مگر دل ھي پاڳل مڃي ڪين مُور،
تون ايندين، تون ايندين، تون ايندين ضرور.

ڪو پنڇي اڪيلو اڪيلو اڏامي،
ڪينجهر، ڪنڌي تي لھي پيو ٿڪي،
نڪو چنڊ چمڪو نہ چَھڪي چڪور،
انھن لاءِ پڻ رات گذري چُڪي،
۽ ڪنولن مٿان ننڊ نائي وئي نور،
مگر دل ھي پاڳل مڃي ڪين مُور،
تون ايندين، تون ايندين، تون ايندين ضرور.