ھن ديس جي پوپٽن جي اڳيان،
ڪنڌ ڪھڙو کڻون!؟
ھام ڪھڙي ھڻون!؟

ھنن کي ڏسي جيءُ جھڄندو رھيو،
ڪيڏا پياسا ٿا ڀٽڪن اھي پتڪڙا،
گلن جي مٺاسن کان محرومڙا،
اٻالا رھيا ٿر جي ٻارن جيان،
تن معشوقڙن کي ڏيون ڀي ڇا؟

لُک ھاڻيون ليون!؟
ٿوھرن جا ڪنڊا!؟
ڪيئن آڇيون انھن کي
آرھڙ جا ساڙيل
اگهاڙا، اگهاڙا ھي ڪانڊيرڙا!؟
ڪوتن کي ٻڌائي ڇڏ ماجرا.

اسان وٽ نہ ايندا ڪريو پتڪڙا!
اسان وٽ تہ سانوڻ بہ صدين ڪنان،
رڳو سور جا ٿو ڦلاري سَلا،
ڪوبہ مُگرو نہ آ،
ڪوبہ موتيو نہ آ،
چنبيلي ڪڏھين
واس اوتيو نہ آ،
ھيءَ وستي تہ ورھن کان ويران آ.
مدتن کان ھتي مند ماتام آ.
پتڪڙا پوپٽؤ؟
ڪين دل ۾ ڪجو!
اسان جا سڀئي باغ ڀيلاڙ ٿيا،
ساري ڦلواڙ ڦرجي اسان کان وئي،
ڦول وڪجي ويا،
اسان خود بھارن لئہ ڀٽڪون پيا،
اسان خود بھارن لئہ ڀٽڪون پيا.