سمنڊ ھو پُور جوڀن تي،
گجيءَ ۾ پير هئا پنھنجا،
ڪنارو ڪاڪ جو طلسم،
گهڙيءَ کي گهير هئا پنھنجا،
پرانهيَن ٻيٽ تان سورج،
لٿو پئي ھو ڇڏي لالي،
لڳو هُو ڄڻ حسينا جي،
ڪري هُئي ڪن مان والي،
گهٽيون بارات بڻجي ويون،
گناهن گنگنايو پئي،
حُسن جو وار اھڙو ھو،
ثوابن سر لڪايو پئي،
چتايا چنڊ پئي پنھنجا،
زليا پئي روپ راھن ۾،
جڏھن جڳ مڳ جوانين جا،
ٻريا فانوس ٻانهن ۾،
شھر شعلي جيان ڀڙڪيو،
جلي ھر ڪا جواني هئي،
ڪلب، بارون بهانا هئا،
زھر ۾ زندگاني هئي،

گلاسن ۾ گگن اوتي،
ستارا جنھن بہ پيتا پئي،
سمنڊ سيني منجهان ڇُلڪيو،
ڪنارا جنھن بہ پيتا پئي،
نہ وڇڙڻ جو وکر ھو ڪو،
وصل واپار وانگي ھو،
ننگو ٿي جي نچين ها تون،
بره بازار وانگي ھو،
انهن جا ناز پنھنجا، جي،
نچي ان باهه مان آيا،
پچڻ ان باه مان آيا،
پچڻ ڪھڙو پچائي تن،
پچي ان ۾ آيا،
اھي ڪهڙا بدن چئبا،
بچي ان باه مان آيا،
ممڻ من ۾ متو رھندو،
مچي ان باه مان آيا،
حياتيءَ جي حقيقت ڪا،
پتايا، کان پري ناهي،
جلي جيڪو اتان نڪتو،
وري ھي پو ٺري ناهي،