قونيا ۾ ڪيف وارو، روميءَ جو رقص آھي،
ھن دل قلندريءَ ۾، ڌم ڌم ڌمال آھي!

ھن پٽ کي وڇائي، ويڙهي سگھان ٿو آئون،
ھر خيال جي خدائي، کيڙي سگھان ٿو آئون،
مٽي مان ھر ڪو ماڻهو، ميڙي سگھان ٿو آئون.
آواز مان اُٿڻ جي، ڪيفيت ڪمال آھي!

مون ۾ ئي آڳ جرڪي، مون مان ئي گل بڻيو آ،
مون ۾ ئي جُز ڦٽو آ، مون ۾ ئي ڪل ڇڻيو آ،
مون کي ڄڻيو محبت، محبت کي مون ڄڻيو آ،
جڳ مڳ ملال آھي، جهرمر جمال آھي!

ھي رقص بي خودي آ، ديوانگي صدين جي،
ھن ۾ روانگي آ، ساري رکيل ندين جي،
دنيا نہ اسان سامهون، بيھي سگھي بدين جي،
ڇيرين جي ڇما ڇم، سمجھيم سوال آھي!