وڻ جي ھيٺان ويٺو آھيان، دور گگن آ دام پکين جو،
ھڪڙو سھڻو يار سُجھي ٿو، جيڪو آھي نام پکين جو.

پنھنجي دل ۾ دُعا جا داڻا، نار نديءَ ۾ پير پسائي،
پنھنجو پيالو پاڻي ٿيندو جرڪي جرڪي جام پکين جو.

ٻاھر جيڪي ٻوليون ٻولن سي آواز الستي آھن،
ماٺ ڪري ئي سمجهي سگھبو منظر ھر ھڪ مام پکين جو.

پيار صفت آ يار سڄڻ جي، جيڪو ملڪان ملڪ ملائي،
گنج، گرنٿ ۽ راڳ جو رسالو، رب، رسول ۽ رام پکين جو.

چپ اسان جا چھنب ھنن جي، چائنٺ، گنبذ چمڻو آھي،
ماڻهن سان گڏ مدنيءَ وٽ ئي ٿيڻو آ انجام پکين جو.

مون ۾ جيڪو ڦڙڪي ويٺو، اندر منجهہ اُڏامي پيو ٿو،
سوئي ڀڙڪو سمجھه سڄڻ تون! مون ۾ آھي قيام پکين جو.

آئون وڻ جيئن ويٺل آھيان، پيڙھين تائين پاڙون منھنجون،
اکين ۾ آکيرو آھي، اکين ۾ آرام پکين جو.

ھڪڙي خاص جڳھه پڻ آھي ھجري ۾ ھن ”درس حسن“ جي،
ھونءَ تي ھيءَ درگاھ کليل آ، آسڻ آھي عام پکين جو.